"Bohaterowie są zmęczeni" - Maria Nurowska

                        Nie potrafiłam podarować tej książce czasu, uwagi i serca. Losy braci Niemczyk nie poruszyły mnie, a wydaje mi się, że naprawdę mogły – tym bardziej żałuję. Przełom czerwca i lipca - przeprowadzka, praktyki i ślubne przygotowania – tu były wówczas moje myśli, nie był to zatem dobry moment na tego typu wojenno-biograficzną lekturę. Choć jednocześnie mam też gryzące poczucie, że coś w tej książce jednak obiektywnie nie klika. Przede wszystkim przeszkadzało mi, że nie do końca jasno jest tu postawiona granica czy to fikcja, czy literatura faktu – autorka/bohaterka książki przedstawia się jako przyjaciółka Leona Niemczyka, opisuje losu obu braci jakby stała obok i trzymała ich za rękę. Czemu zatem zwracają się do niej ‘Barbaro’? Na ile jest to beletrystyka, a na ile prawda? I gdzie w takim razie jest bibliografia? Zabrakło mi wyraźnie zaznaczonych granic w tej książce, ta ciągła wątpliwość nie pozwoliła mi do końca zaangażować się emocjonalnie. Niemniej to naprawdę interesująca lektura - dwa wyjątkowe portrety, dwa fascynujące życia przedstawione na tle powojennej Polski. Żałuję tylko, że sięgnęłam po nią w nieodpowiednim czasie, bo być może mój odbiór byłby zupełnie inny i podzieliłabym zachwyt reszty czytelników. A może jednak nie, kto wie?

"Polskie Archiwum X" - Piotr Litka, Bogdan Michalec, Mariusz Nowak

                       Ależ byłam podekscytowana tą lekturą! Wyobrażałam sobie, że będą to fascynujące i przyprawiające o dreszcz emocji rozwiązania zagadek sprzed lat, angażujące najnowsze osiągnięcia techniki NMR czy też biologii molekularnej. Prawdziwe Archiwum X, tyle że w wykonaniu krakowskich policjantów. Niestety, rozczarowałam się mocno, ponieważ książka przede wszystkim nie jest interesująco napisana, a miejscami pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że nudno i strasznie bezpłciowo. Z jednej strony dobrze, że autorzy nie podeszli do tematu sensacyjnie i tabloidowo, z drugiej mam jednak wrażenie, że sprawniejszy autor wycisnąłby z tych historii znacznie więcej emocji, napięcia i wrażeń – a tego właśnie zabrakło mi podczas lektury. Choć kto wie – może to nie kwestia autora, a po prostu szarej, polskiej rzeczywistości, która nijak nie przypomina tej z CSI. Bo szczerze mówiąc, już chwilę po lekturze, wszystkie te opisane śledztwa zlewają się w jedno, a że jest to przeważnie ten sam schemat – zgłaszane jest zaginiecie, wiadomo, że to morderstwo, ale dopóki nie ma ciała, nie można nikogo oskarżyć - trudno czuć się zaintrygowanym czy jakoś wybitnie zaciekawionym przy którejś tam z kolei zagadce. Tylko jedna ze spraw mnie poruszyła i dotknęła - „Zabójstwo radcy prawnego” – aż ciarki przeszły mi po plecach. Niemniej nie rozumiem jak można mówić tu o wielkich sukcesach śledczych, skoro większość przypadków polega na tym, że sprawcy, nękani wyrzutami sumienia, sami zgłaszają się na policję i wyznają swoją winę. Większość z nich to latami maltretowane kobiety, które zabiły w obronie własnej lub dzieci. A teraz, po kilku lub kilkunastu latach, pójdą odsiedzieć wyroki… Chyba czasami jednak lepiej nie drążyć, co skrywa ziemia… Na pewno nie jest to też tekst dopracowany – sporo tu nielogiczności, mam wrażenie, że opisuje sytuacje bardzo powierzchownie, na sucho, jakby nie doceniając swojego czytelnika - nie wiem, może to kwestia konieczności zachowania ‘tajemnicy śledztwa’… Dużo tu również irytujących wtrętów o ‘złych emocjach’, a język…. też jest właściwie… żaden. I choć spodziewałam się, że książkę połknę w jeden wieczór, to męczyłam ją i czytałam na raty, właściwie niemal zmusiłam się, żeby jednak skończyć lekturę przed oddaniem do biblioteki – cieszę się, że wstrzymałam się z kupnem. Czy to braki pisarskie twórców, którzy nie potrafili wykorzystać dobrego tematu, czy po prostu monotonia i powtarzalność popełnianych w Polsce zbrodni, tak wiernie oddana przez autorów - nie wiem. W każdym razie powstała z tego oschła, nieciekawa i zwyczajnie średnia książka. :/ A zapowiadało się tak dobrze…

"Łaskun", "Dom czwarty" - Katarzyna Puzyńska

                     Naprawdę trudno jest napisać coś odkrywczego na temat którejś tam kolejnej części w serii, dlatego postanowiłam, że nie będę skupiała się na każdej książce osobno i potraktuję temat bardziej ‘zbiorowo’. Ci, którzy śledzą mojego bloga regularnie, wiedzą na pewno, że od prawie dwóch lat regularnie zaczytuję się w cyklu o Lipowie Katarzyny Puzyńskiej – ukazanie się każdego kolejnego tomu to moje małe literackie święto. Nie mogłam zatem przejść obojętnie obok nowych części, a że grudzień zbliża się ku końcowi - pora podsumować. 

W tym roku ukazały się dwie kolejne pozycje: tom 6 „Łaskun” oraz 7 „Dom czwarty”. Oba połknęłam ze smakiem, zaraz po premierze. Książki Kasi Puzyńskiej to zawsze dopracowane, ciekawe zagadki, wplecione w kręte ścieżki osobistych losów bohaterów. Charakteryzuje je również bardzo łatwy, prosty język - czasami chyba nawet aż zbyt prosty i ugładzony, co pewnie nie każdemu przypadnie do gustu - i w zasadzie jest to chyba jedyny zarzut jaki można tym książkom postawić.

                   W „Łaskunie” najbardziej podobało mi się to, jak zaskakujący i nieoczywisty obrót przyjmują sprawy osobiste głównych bohaterów. Strasznie mi się podoba, że autorka nie idzie w sztampę, a ciągle usiłuje czymś zaskoczyć czytelnika. I robi to naprawdę skutecznie. Co w „Łaskunie” podobało mi się mniej, to wprowadzenie wątku narkotykowo-mafijnego. Jest to owszem, dobrze napisane, ale po prostu nie gustuję w takich klimatach. I trup również ściele się trochę zbyt gęsto jak na moje potrzeby. Ja w kryminałach szukam raczej zbrodni romantycznej, emocjonalnej, osobistej. Lubię czytać o rodzinnych tajemnicach, zemście za zdrady z przeszłości, o podstępnych i wścibskich kamerdynerach. Natomiast wszelkie handle narkotykami i bossowie mafii... nie lubię, nudzi mnie to. Kwestia gustu, choć lekturę "Łaskuna" mimo wszystko wspominam bardzo dobrze.

                    Natomiast jeśli chodzi o „Dom czwarty” to zastanawiam się czy w zasadzie nie jest to (przynajmniej dotychczas) najlepszy tom w serii. A na pewno najmroczniejszy i również bardzo klimatyczny. Opuszczamy bowiem Lipowo i odwiedzamy Złociny, a właściwie pewien stary, tajemniczy hotel. Dodatkowy smaczek to również możliwość poznania lepiej przeszłości Klementyny Kopp - wreszcie! 

                    Swoją drogą strasznie bym chciała, żeby na podstawie tego cyklu powstał kiedyś serial, coś w stylu Sherlocka - jednoodcinkowe, półtoragodzinne epizody, każdy zadedykowany jednej książkowej zagadce. To byłoby coś! Lipowo to moja pierwsza w życiu kryminalna seria, w której się regularnie zaczytuję, mam dla niej dużo życzliwości i jeszcze więcej sentymentu, dlatego nie potrafię ocenić obiektywnie tych książek. Z jednej strony niby wiem, że styl i język są średnie... ale właściwie co z tego, skoro za każdym razem nie mogę się oderwać od zagadki, czytam z wypiekami późno w noc. Zatem nieobiektywnie i stronniczo, ale gorąco i szczerze - polecam!!!

Święta, święta...

…i po świętach.;) Chyba byłam bardzo grzeczna w tym roku, gdyż pod choinką znalazłam mnóstwo fantastycznych prezentów, w tym książki oczywiście! Po prawej książki męża, po lewej moje, choć w zasadzie wszystkie wspólne. Dorzucam jeszcze mój świąteczny stosik przytachany z biblioteki, nie mogłam się powstrzymać… Tylko kiedy ja to przeczytam? – czyli pytanie-motto mojego życia, haha. ;) 
Na szczęście w myślach układam sobie naprawdę książkowy 2017 rok, mam nadzieję, że po ostatniej sesji w styczniu odżyję i wreszcie, chyba po raz pierwszy od 8 lat, będę miała czas czytać tyle, ile naprawdę chcę… Snuję też pewne plany odnośnie kilku małych wyzwań czytelniczych, ale o tym innym razem… A tymczasem do końca roku planuję nadrobić jak najwięcej notkowych zaległości, pewnie jakiś zbiorczy post popełnię - tyle się tego nazbierało. No i koniecznie muszę sobie poczytać! Ciekawa jestem też, co Wy znaleźliście pod choinką, pochwalcie się na Waszych blogach. Zawsze z wielką przyjemnoscią podglądam świąteczne stosiki u innych, oczywiście w poszukiwaniu inspiracji na następny rok... ;)

***

                  Zaczytanych Świąt, moi Drodzy! Mam nadzieję, że będą spokojne, szczęśliwe i… bardzo książkowe. Wiadomo, dla nas-moli książkowych, nie ma większej radości niż te małe, prostokątne paczuszki skrywające literackie skarby. ;) Mam nadzieję, że ja też znajdę jakieś smakowite lektury pod choinką... A tymczasem w tym roku czekają nas dwie wigilie, pierwszy i drugi dzień świąt również będą zalatane i baaardzo rodzinne. I choć chętnie spędziłabym ten czas z mężem na kanapie, z górą słodyczy, książkami i świątecznymi filmami, to jednak pierwsze święta po ślubie zobowiązują, a na domowe lenistwo też przyjdzie jeszcze czas. ;) Wiem jedno - to będą wyjątkowe Święta - piękne, przytulne i rodzinne. Czego i Wam serdecznie życzę. :)

"Życie tak zwyczajne" - Weronika Wierzchowska

                       Żeby napisać cos więcej o moich polekturowych wrażeniach, muszę na wstępie poczynić pewne wyznanie – otóż mam alergię na historię, gdy czytam o zaborach, ułanach i drewnianych chałupach dostaję wysypki, przed oczami mam śmierdzących, bezzębnych „Chłopów”, a także morzy mnie natychmiastowy sen. Jeśli chodzi o historię Polski, to moja ignorancja na tym polu niemal zrównuje się z niechęcią. Nie jestem z tego dumna, natomiast nic nie poradzę, że taka tematyka ani trochę mnie nie interesuje i nie kręci. Ziew i już. Zatem gdybym pokusiła się o przeczytanie opisu, gdybym tylko wiedziała, że za sprawą tej oto książki, a właściwie pewnego dziennika, który otrzymuje w prezencie główna bohaterka, cofnę się aż do początków XIX wieku, że będę czytała o zaborach i niesieniu kaganka wiedzy ciemnemu ludowi… Oj, wtedy na pewno nie zdecydowałabym się na lekturę. Niemniej nie widziałam, a wśród tłumu babskich czytadeł z jednej kalki, ta pozycja przykuła moją uwagę ładną okładką, w oko wpadło również zdanie, że to o nauczycielce chemii.. (a sama mam podobny epizod w karierze, hihi). Szukałam bowiem na szybko książki lekkiej i łatwostrawnej – takiej, którą będzie mi się dobrze czytało na nudnych wykładach. I która umili mi czas, a jednocześnie nie będzie ode mnie nic wymagała. I w zasadzie „Życie tak zwyczajne” spełniło moje oczekiwania… ach, jak zaczęłam czytać o PRL’u to takiego smaka sobie narobiłam, że to będzie drugie „Serce w słonecznikach”, ale jednak nie - zaraz cofnęliśmy się w czasie dalej i dalej… I w zasadzie (o dziwo) przeżyłam to całkiem bezboleśnie i oceniając w ramach literatury czysto spożywczej – przeczytałam bez bólu. A nawet mi się podobało. Ot, czytadło dla zabicia czasu, średniej ligi, przeciętnie napisane. Nic nie irytuje, ale i nic nie zachwyca. Natomiast jeśli akurat nie macie nudnego wykładu do przewegetowania lub po prostu cenicie sobie swój czas wolny i lubicie gdy książka stanowi jednak ‘cos więcej’, „Życie tak zwyczajne” możecie sobie spokojnie darować. Powieść nie jest zła, ale jest tyle innych, o niebo lepszych…

"Smutek cinkciarza" - Sylwia Chutnik

                     Świetna książka! Mam ostatnio fazę na PRL, być może to kwestia nowego adresu zamieszkania na ursynowskim blokowisku z lat 80’, które absolutnie uwielbiam lub oglądania z mężem serialu „Alternatywy 4”. W każdym razie jestem ostatnio wyczulona na wszelkie smaczki z nutą PRL’u w tle i tym samym najnowszą książkę Sylwii Chutnik połknęłam z ogromnym apetytem. Już sama okładka mnie zachwyciła, ale wnętrze również nie rozczarowało. Co fajne, mimo iż jest to historia oparta na aktach prawdziwej zbrodni, to nie jest to jedna z tych pozycji w stylu ‘z życia wzięte’, która jakkolwiek usiłowałaby górnolotnie i umoralniająco wpływać na swojego czytelnika, czy też wartościująco oceniać życie głównego bohatera. To po prostu pewna opowieść o pewnych czasach i pewnym człowieku, który żył jak potrafił najpiękniej w niełatwym PRL’u. Potrzeba pokolorowania tego szarego świata była dojmująca, a jedynym wytchnieniem okazały się dancingi w rytmie przebojów do białego rana, te nostalgiczne potańcówki w brudnych salach, ale magia nocy, kolorowych światełek, muzyki i alkoholu sprawiała, że życie wreszcie nabierało smaku. To opowieść o niebieskim ptaku niepasującym do trudnych i przyziemnych czasów, w których przyszło mu żyć - gdy w sklepach świeciły pustki, ulice były szare, a na głowach pań królowały tapiry. Czuć klimat. Książkę czyta się wspaniale, to pięknie opowiedziana i skonstruowana historia, która płynie jakby sama, snuta przez głównego bohatera – tytułowego cinkciarza. Właściwie jest to lektura dla każdego. Wiele tu fajnych zdań, ciekawych puent, które miałam ochotę przeczytać kilkukrotnie. To było moje drugie spotkanie z panią Chutnik - bardzo udane. Gorąco polecam tę książkę!

Niedzielne popołudnie

                      Kiedy ostatnio mieliście okazję przeżyć coś pierwszy raz? Choć wraz z wiekiem zbieramy coraz więcej przydatnych doświadczeń, to jednocześnie mam wrażenie, że bezpowrotnie tracimy też ten cudowny urok nowości i świeżości w odkrywaniu świata. Bo wszystko już kiedyś było - pierwszy lot samolotem i pierwszy pocałunek. Pierwszy powrót o świcie do domu, pierwszy bosy spacer po trawie i pierwsze nocne obserwacje gwiazd. A im starsza się staję, tym coraz ciężej jest mi znaleźć te ‘pierwsze razy’, które faktycznie chciałabym jeszcze przeżyć. A jednak - w to niedzielne, deszczowe i wybitnie jesienne popołudnie - udało mi się. Byłam pierwszy raz sama w kinie. :)

                       Na blogu nie mam zwyczaju opisywać swoich filmowych czy też teatralnych doświadczeń, choć coraz częściej kusi mnie taka perspektywa - bo ostatnio moje życie kulturalne to już nie tylko książki, ale odkrywam również teatr, kino i muzykę. Ta notka nie będzie jednak jakąś szumną inauguracją cyklu kulturalnych wpisów czy serii filmowych postów – może kiedyś, ale na razie zwyczajnie brakuje mi na to czasu. Oczywiście to literatura wciąż stanowi mój absolutny numer jeden, niemniej rozszerzyłam nieco swoje zainteresowania i odkryłam jak łatwo, po sznurku, jedna książka może prowadzać do następnej, ale po drodze zahaczając jeszcze o dwa filmy i muzykę nawiązującą do danej tematyki. I tak, czytając powieść o Indiach, słucham sobie pendżabskiej bhangry. O ile bogatsze i ciekawsze jest to doznanie! A na razie, korzystając z luzu na uczelni, zorganizowałam sobie kulturalny grudzień i skrupulatnie wypełniam te plany. W tym tygodniu byłam w kinie dwukrotnie, co nie zdarzyło mi się od lat. We wtorkowe przedpołudnie poszłam na wagary i obejrzałam w Kinotece „Lion. Droga do domu”-  jest to film, który rzucił mnie na kolana i o którym planuję napisać więcej przy okazji recenzji książki. A dziś właśnie wybrałam się samotnie na seans „Patersona” w reżyserii Jima Jarmusha. Bardzo odpowiada mi takie powolne, nastrojowe kino. „Paterson” to film o zwykłym, codziennym życiu – spokojnym, bez fajerwerków, ale pełnym i pięknym.

                    Wyhamował i zdystansował mnie ten film. Wyszłam z kina i inaczej spojrzałam na świat wokół, który nagle wydał mi się ładniejszy, głębszy i ciekawszy. To piękne, rzadkie, niepodrabialne uczucie. I choćby dla niego warto ten film obejrzeć. Przyjemnie było również pobyć sam na sam ze swoimi myślami, poczuć też pewną niezależność, wolność, aby z podwójną radością i przewietrzonym umysłem wrócić do ciepłego domku i ukochanego, który w tym czasie przyswajał wiedzę z neurologii. W moim przypadku na pewno jest to doświadczenie do powtórzenia. :) Swoją drogą zaskoczyła mnie reakcja ludzi – sala pełna, ale wiele osób wychodziło w trakcie filmu, a już po seansie słyszałam głosy ‘co za nuda’. Zastanawiam się zatem czego ci zawiedzeni (którzy wcześniej prawdopodobnie widzieli trailer i czytali opis) oczekiwali. Nie mogę się też nadziwić kulturze, a właściwie jej braku u niektórych. Niby niemultipleksowe kino, niby ambitny film i kultura wyższa. A jednak ludzie pchają się do wejścia na salę jak po ten legendarny papier toaletowy w PRL’u. Słowo ‘przepraszam’ też jest większości obce… Właściwie odchodzę od tematu, który i tak trudno znaleźć w tym wpisie… To chyba jedna z tych notek, które są bardziej dla mnie niż dla kogokolwiek innego. Ot, chcę zapamiętać te deszczową niedzielę i zachować wrażenie mojego pierwszego sam na sam ze srebrnym ekranem. 

"Jak pokochać centra handlowe" - Natalia Fiedorczuk

                           Będąc już ponad trzy miesiące po ślubie poczyniłam pewną ciekawą obserwację. Otóż, z drobnymi wyjątkami, ale niemal każdy – znajomy bliski lub dalszy, rodzina, obca pani na uczelni – czuje się zobligowany do wyrażenia swojej opinii w temacie posiadania przez nas dzieci. Niektórzy na głos już przemeblowują nasze mieszkanie tak, aby zamiast następnych regałów(!) zmieściła się kołyska. Jeszcze inni oferują swoją pomoc w wychowaniu, choć są też tacy, którzy gorąco odradzają nam posiadanie dzieci, niemniej co zaskakujące - każdy czuje się zaproszony do wypowiedzi w tym temacie. Nikt natomiast nie pyta się nas jakie faktycznie mamy plany, nikt nie myśli również o tym czy w ogóle chcemy mieć dzieci – ale za to nieustannie i niestrudzenie oferowane są nam przeróżne komentarze oraz wszelkiej maści porady. Nie irytuje mnie to (na razie ;)), raczej śmieszy i dziwi. Patrzę na to jak na zjawisko socjologiczne - jakby wraz ze ślubem runęły w tym obszarze dotychczas niewidzialne mury konwenansów czy dyskrecji – i dopiero gdy zniknęły, zauważyłam ich brak. Jakby teraz to była jakaś ogólnopolska debata, w której każdy ma prawo wypowiedzieć się i wyrazić swoje zdanie. Czekam już zatem tylko na rozstrzygające głosowanie. ;) A ja jestem na tym etapie życia, że na ludzi posiadających dziecko patrzę na poły z przerażeniem, na poły z fascynacją. Jest to temat tak abstrakcyjny i pozostający na razie w sferze tak odległej przyszłości, że czytając książki o macierzyństwie czuje się niemal jakbym czytała o kosmitach czy innym gatunku w zoo.;)

                        Mam wrażenie, że ostatnio na polskim rynku wydawniczym pojawił się prawdziwy wysyp pozycji, które niejako właśnie odczarowują macierzyństwo - widocznie jest taka potrzeba, a to już samo w sobie mówi wiele. Że macierzyństwo to nie róże i fiołki. Nie reklama pampersów i bobofruta. I książka „Jak pokochać centra handlowe” również wpisuje się w ten nurt. Na lekturę składa się wiele krótkich rozdziałów i jeszcze więcej ciekawych obserwacji oraz spostrzeżeń – to jak rozmowa przy kawie z bliską koleżanką - bez owijania w bawełnę, do bólu szczerze, kobieco, prawdziwie. O znojach codziennego życia i zmianach, na które nie da się przygotować. O ogromie miłości, o izolacji i przemęczeniu wczesnego rodzicielstwa. O bańce oczekiwań, którym nie sposób sprostać. O ciągłym i nigdy niezaspokojonym pędzie do perfekcji, o wymaganiach stawianych młodym mamom przez opacznie rozumiany feminizm - tym biednym kobietom, które muszą jednocześnie robić karierę, być eko i fit, spędzać mnóstwo czasu z dzieckiem, być super-mamą, a w tym wszystkim znaleźć jeszcze czas na własny rozwój intelektualny. O wiecznym przedzieraniu się przez gąszcz porad i krytyki ‘życzliwych’ obcych. O rutynie, która uwierzytelnia i daje ułudę sensu. O depresji. O wizytach w sklepach, w których "każdy z tych pozornie bezosobowych, produkowanych na masową skalę przedmiotów zawiera w sobie jakiś nieokiełznany potencjał szczęścia." To również książka o tym jak łatwo i niepostrzeżenie można w tym wszystkim stracić z oczu siebie… To ważna pozycja - odczarowuje, demitologizuje, ale mam też nieznośne wrażenie, że te kobiety, które naprawdę powinny, pewnie i tak jej nie przeczytają – będą w tym czasie zajęte pieluchami i walką z nigdy niekończącą się górą obowiązków…

                        Sięgam po tego typu lektury bez większego planu, ot z czystej ciekawości. A może ciągnie mnie do nich podświadoma potrzeba, aby z bezpiecznej perspektywy fotela zajrzeć w swoją przyszłość, zobaczyć jej alternatywne wersje i to, jakie potencjalne formy może przybrać? Nie zawiodłam się, a przekorna i oryginalna narracja, która zabiera nas w podróż po warszawskich centrach handlowych i innych punktach usługowych, sprawiła, że będąc ostatnio w pewnej mokotowskiej galerii w godzinach okołopołudniowych zwróciłam szczególną uwagę na młode matki – i faktycznie jest ich mnóstwo. Zamglony wzrok, wolny krok. Jednak tym razem spojrzałam na nie jakoś inaczej - z większym szacunkiem i wyrozumiałością. Niemal jak na bohaterki...

"Biurwa" - Sylwia Kubryńska

                    Już, już opuszczałam dział książek z cyklu 'wyznania przedstawicieli różnych zawodów’, gdy zahaczyłam w bibliotece o „Biurwę” Sylwii Kubryńskiej. Przyznam, że myślałam, iż będzie to lektura leciutka i błaha, ot zebrane śmieszne anegdotki i historyjki z życia pani z urzędu (jak zawsze rudowłosej). Nie mogłam się bardziej mylić. Bo co to jest za KSIĄŻKA!!! Początek, owszem, to lekki, zabawny i przyjemny misz-masz intelektualny, który zaspokaja wszelki głód na anegdotki i absurdy z pracy w urzędzie. Jednak im dalej, tym więcej słodko-gorzkich momentów, a zarazem i trafnych spostrzeżeń, które wyłaniają się z tylko pozornie bezładnego chaosu myśli – aby porazić czytelnika swoją spostrzegawczością i błyskotliwą  puentą. Bo to są moje własne przemyślenia i podświadome obserwacje, ale wreszcie nazwane i ubrane w słowa – i za to bardzo dziękuję autorce. Jest to bowiem książka o życiu zmarnowanym na znienawidzoną pracę, o błędnym kole życiowych uzależnień i powiązań, o zgubieniu siebie w natłoku ‘muszę, musze, muszę’. To także książka o samotności i bezradności wobec faktu, że swoim największym wrogiem jesteśmy tak naprawdę my sami. Pióro – świeże, giętkie, niebanalne. Tak w Polsce nie pisze nikt. Czytuję noblistów, czytuję pisarzy wybitnych – nie przypominam sobie jednak, żebym z jakiejkolwiek innej książki wypisała aż tyle cytatów. I to nie ze względu na piękny język, ale właśnie przez trafność obserwacji i spostrzeżeń. Przyznaję, dotknęła mnie ta lektura głęboko i osobiście. Autorka przedstawiła w niej mój największy życiowy lęk - bo ja najbardziej w świecie boję się, że pewnego dnia wstanę i odkryję, że moje życie wygląda właśnie tak, jak to, które wiedzie bohaterka „Biurwy”… 

                    Nie wiem kim jest Sylwia Kubryńską, ale wiem jedno– napisała książkę bardzo ważną, życiowo mądrą. Błyskotliwą i potrzebną. Myślę, że dla wielu niewygodną i uwierającą. Która potrafi potrzasnąć czytelnikiem i pokazać mu jaki ma wybór – albo musi zmienić swoje życie, albo pora wyłączyć myślenie. I co gorsza, nie dla wszystkich ten wybór jest oczywisty...

Autorka w podziękowaniach pisze: „(…) chciałam pokazać nagą prawdę, część tego, co ukrywa się pod spodem, pod pozorem współczesnej, zapracowanej, dążącej do jakiegoś nieuchwytnego ideału, ulepionej ze stereotypów, silnej, zawsze atrakcyjnej, spełniającej wszystkie oczekiwania wokół, niezmordowanej kobiety „sukcesu”. Odsłonięcie tej żelaznej maski, pod którą skrywa się lęk i potworne zmęczenie natłokiem obowiązków, które kobiety same sobie ładują na głowę – to bardzo trudna operacja , nie zawsze zakończona szczęśliwie.” 
I udało się!

A teraz zasypię Was lawiną cytatów…

„Odwracam wzrok w stronę okna i zawieszam wzrok na drzewie z gatunku topola, bo właśnie się otopolił świat. I myślę, że chciałabym wyjść, połapać w dłonie te puchate białe gałganki. Ale nie mogę stąd wyjść ani ja, ani stu dwudziestu pracowników urzędu, ani ileś milionów pracujących Polaków, pracujących tam, skąd bardzo chcieliby wyjść, a nie mogą. Bo muszą wykonywać mnóstwo nikomu niepotrzebnych rzeczy. Bo muszą musieć.”

***

„A tam usiadłam przy oknie i patrząc co chwila na krople deszczu, napisałam najsmutniejsze opowiadanie w moim życiu.
A było to opowiadanie o stracie. Bo ja codziennie, codziennie i coraz dramatyczniej tracę kolejny dzień mojego życia.
I ten też straciłam.
Straciłam tak dotkliwie, że dławiący gałgan w gardle, który zazwyczaj spokojnie mnie tylko dusił, teraz wybuchł tysiącem gniecionych od miesięcy beztlenowców rozpaczy, bezsilnych żyć, żyć zabieganej matki, zawsze gotowej do zapierdalania istoty, żyć Zeliga, i wyręczającej, nadgorliwej, klikającej, wypełniającej, bezwolnej, bezradnej wobec samej siebie urzędniczki. Żyć, z których żadne nie było wcale moje.
Żadne.”

***

„- A co byś chciała robić?
- Zawsze chciałam być fryzjerką.
Tylko, że bycie fryzjerką to za mało! To za proste w tym świecie wymagań i napięć. Trzeba postawić sobie siedem poprzeczek i przeskakiwać je w znoju przez całe życie, hamując odruchy wymiotne nad ranem. Bo przecież jakimś niepojętym cudem trzeba z siebie wykrzesać energię na to, żeby ciągle robić coś wbrew sobie. Bo gdzieś  w środku siedzi ta niedoceniona mała, która chce udowodnić, że nie jest wcale taka marna, że stać ją na więcej, na dużo więcej niż własny salon fryzjerski. Ona musi przekonać swoją mamę, że stać ją na więcej, niż „tylko” salon fryzjerki. Ona musi przekonać swojego tatę, że nie jest wcale taka, kurwa, głupia.
I zamordować samą siebie.”

***

„Kasia. Niewysoka brunetka, nerwówka totalna, papieros za papierosem. Mówi, że gdyby podjęła decyzję o zmianie pracy, musiałaby się rozwieść.
- Czemu?
- Dla sprawiedliwości. Małżeństwo wkurwia mnie dokładnie tak samo jak praca.
Tkwi więc dalej w jednym i drugim, żeby równowagi nie zachwiać. Tkwienie jest bezpieczne. Tkwienie pozornie nie wymaga wysiłku, wymaga jednak nadludzkiej wytrzymałości. Najbardziej wytrzymali zniosą to życie w znoju, z mężem pijakiem, w pracy, której nie cierpią, w świecie, którego nienawidzą. Ale zniosą. Na łożu śmierci przyznają sobie mentalny order za wytrzymałość.”

***

„(…) jadę samochodem do pracy i włączam serwis informacyjny. Włączam serwis, płytę, wrzask reklam leków, płynów na podrażnienia okolic intymnych, świąd, pieczenie, erekcję, gorączkę, brak telewizora LED i laptopa VAIO. Włączam wszystko, co tylko mogę włączyć, co tylko może zaleczyć, zagłuszyć, zabębnić. Włączam wszystkie urządzenia. I wyłączam to najbardziej niewygodne. Umysł.”

"Jesień" - Karl Ove Knausgård

                      Myślę, że potrzebowałam tej książki znacznie bardziej niż ona mnie. Takie dziwne poczucie towarzyszy mi już po zakończeniu lektury i chyba po raz pierwszy w życiu - a to nie lada paradoks, zważywszy, iż wyznaję zasadę, że bez swojego czytelnika żadna książka nie istnieje. Żeby zgłębić ten tom potrzebowałam ciszy, wypoczętego umysłu i pełni skupienia. W zanadrzu czekał ołówek do podkreślania fragmentów. To pozycja niełatwa, nie powiem, że niedostępna, ale pokryta jakby wielowarstwową powłoką – tylko od czytelnika zależy ile czasu poświęci - ile tych warstw odkryje, jak głęboko sięgnie. I choć w wielu innych lekturach taka narzucona przez autora ekwilibrystyka umysłowa mierzi, a nawet irytuje  - bo przecież książka jest dla czytelnika, a nie czytelnik dla książki - to akurat Knausgard potrafi tak omamić, że jestem mu wdzięczna za tę możliwość intelektualnej gimnastyki, za gonitwę myśli i skojarzeń. Za rozbudzenie mojego umysłu. Bo mam poczucie, że było warto, a w zamian za wysiłek otrzymałam coś naprawdę wyjątkowego.  

                      „Jesień” to dzieło w pewien sposób ponadczasowe, napisane w postaci krótkich rozdziałów, każdy skupia się na jakimś przedmiocie, emocji, pojęciu. To swoisty hołd dla świata, jego złożoności, głębi. Właściwie nie wiem co bardziej mi się podobało – czy piękny język, czy zaskakujące spostrzeżenia rzucające nowe światło na rzeczy oczywiste, a może to magiczne uczucie tuż po lekturze, kiedy świat wokół zwalnia i staje się nagle jakby pełniejszy, bardziej wyraźny? Knausgard to ten typ pisarza, który potrafi sprawić, że czytanie o jabłku staje się intensywniejszym doznaniem niż jego faktyczne jedzenie. Ta książka pokazała mi jaką literaturę warto czytać, ponownie dostrzegłam to, co umknęło mi w ostatnich miesiącach – w ciągłym biegu pod hasłem ‘więcej, szybciej’. Chyba po prostu potrzebowałam przypomnienia o co naprawdę w tym całym czytaniu chodzi.  I co dobra książka potrafi zrobić z otwartym, chłonnym umysłem. A Knausgard, choć niekiedy pisze bezpruderyjnie o rzeczach obrzydliwych, to wciąż jest to literatura (zaskakująco) piękna. 

Była sobie paczka...

                      Przyszła do mnie pewna wyjątkowa paczka… Mąż nawet nagrał to dzikie szaleństwo rozpakowywania, darcie papieru, ten niepohamowany uśmiech od ucha od ucha i ogromną radość z każdej nowej książki, która wcale nie mija mi z wiekiem czy stopniem zapełnienia półek. Jednak to już zbyt duży poziom ekshibicjonizmu, żeby pokazać ten filmik publicznie. :) I tak, przyznaję, jestem książkowym pazerniakiem i maniakalnym książkoholikiem – ale wiecie co? Dobrze mi z tym. :) Ach, ale mam czytania! Stosik wybrałam starannie na arosie, umiliło mi to kilka deszczowych wieczorów, różne pozycje rozważałam, wkładałam i wyjmowałam z koszyka, jednak ostatecznie przywędrowały do mnie oto dwa śnieżne kryminały z klasyki angielskiej, do tego smaczek bibliofilski, czyli „Sztuka powieści” – wywiady z największymi pisarzami naszych czasów, które pierwotnie były opublikowane w The Paris Review. I kolejny tom z cyklu pór roku Knasugarda, gdyż jego „Jesień” urzekła mnie i zachwyciła. "Oswajanie świata" to pozycja, z którą bardzo chcę się zmierzyć. A resztę widać na zdjęciach... Ale mam radochę! I chwalę się, a co! :)

"Sekretny dziennik Laury Palmer" - Jennifer Lynch

                   W oczekiwaniu na gorącą premierę „Sekretów Twin Peaks” wróciłam myślami do mojej przygody z tym kultowym serialem. Jak to zwykle bywa, wszystko zaczęło się od pierwszego odcinka, choć my do jego obejrzenia przymierzaliśmy się kilka dobrych lat. Koniec końców skusiliśmy się – i dalej już samo poszło. Ta muzyka, ten odrealniony klimat i pełna niepokoju atmosfera … Niepodrabialne. :) Zwykle nie piszę w jakich okolicznościach trafiła do mnie dana książka, jednak w tym wypadku muszę zrobić wyjątek. Bo otóż wyobraźcie sobie moje zdumienie, kiedy pewnego czerwcowego poranka, gdy tuż przed wyjściem z domu szukałam kolejnej lektury, którą mogłabym szybko wrzucić do torebki i pobiec dalej w świat, natrafiłam na tę oto zupełnie mi nieznaną pozycję, i to przeglądając moje własne książkowe zbiory! Cienka, czerwona, niepozorna książeczka wetknięta między znajome tomy. Cicha i spokojna – leżała sobie cierpliwie, czekając jakby specjalnie na mnie. Skąd się wzięła? Jak długo tu stoi? Kto ją podłożył? Nikt się nie przyznawał… Na fali serialowych emocji poczułam się niemal jak jedna z bohaterek, która odkrywa mroczną tajemnicę z przeszłości. Oczywiście nie muszę pewnie pisać, że książkę połknęłam natychmiast i z wielką przyjemnością. A po dłuższym śledztwie okazało się, że to mój ukochany, przy pomocy mojego taty, zrobili mi taką oto niespodziankę. Chyba największą w historii. :D 

                         „Sekretny dziennik Laury Palmer” to wyjatkowy smaczek, ale tylko dla miłośników serialu. Swoiste dopełnienie dla maniaków, którzy pokochali ten świat i chcą poznać go jak najlepiej. To również mroczna, miejscami szokująca lektura, która pozwala lepiej odkryć historię Laury, zgłębić jej losy i myśli. Bardzo umiejętnie ukazane jest tu jej dorastanie, począwszy od dwunastego roku życia - jak Laura zmienia się z naiwnej dziewczynki w… lepiej przeczytajcie sami. Mroczny, miejscami oniryczny i psychodeliczny klimat tworzą niepowtarzalną mieszankę. Nie lada smaczek - choć zaznaczam, tylko dla tych, którzy mają choć kilka odcinków serialu za sobą. :) 

"Zmiana" - Monika Jaruzelska

                   Lubię czytać felietony, dobrze pasują do poranków pachnących kawą, a także skutecznie umilają czas podczas jazdy zatłoczonym metrem w godzinach szczytu. Dotychczas mam za sobą dwa książkowe spotkania z Moniką Jaruzelską – „Towarzyszka Panienka”, a szczególnie „Oddech” podobały mi się, bardzo! „Rodziny” jeszcze nie czytałam, ale mam w planach. Natomiast co do najnowszego dziecka autorki mam mieszane uczucia, muszę przyznać. Przede wszystkim zabrakło mi tu jakoś pomysłu na tę książkę, gdyż pod szyldem tytułowej zmiany wrzucane są do jednego worka przeróżne historie, opowiastki (niestety gorszej jakości niż w poprzednich książkach) i wywiady – a to wspomnienia o uwalnianiu ryb z dzieciństwa, a to rozmowa z psychiatrą o dysmorfofobii, a to felieton o strojach w panterkę i szarym dresie. Bardzo to naciągane. Trochę jakby autorka miała deadline na karku, a zero pomysłu i weny – zatem zmiksowała opisy swojej codzienności z fragmentami ostatnio czytanych książek, do tego dorzuciła parę wywiadów, napisane lata temu teksty o modzie i usiłowała nadać temu wszystkiemu na siłę jakiś górnolotny sens czy myśl przewodnią. Ot i cała książka. Dobrze się to czyta, przyjemnie, lekko, choć z drugiej strony miejscami irytowały mnie te wszystkie wydumane mądrości w stylu Paulo Coehlo, zaprezentowane niemalże jako objawienie wiedzy tajemnej – autorka spostrzegawczo oznajmia: ‘wszyscy się zmieniamy, wszyscy się starzejemy, wszystko płynie!’ A ja się pytam - czy naprawdę tak nisko ceni swoich czytelników? I dziwię się, że ktoś serio może pisać takie rzeczy i jeszcze uważać je za odkrywcze... Ta książka składa się z mnóstwa frazesów ubranych w mądre słowa i oczywistych stwierdzeń nieumiejętnie przebranych w zawiłe zdania. Razi to banałem, choć muszę zaznaczyć, że wyjątek stanowi tu rozmowa z lekarzem psychiatrą oraz ta ostatnia, z filozofem. Jednak dla przykładu, cytując jeden z losowych fragmentów książki: „Jeśli blokujemy emocje w ciele, to nie możemy ich przeżywać. A jak nie możemy ich przeżywać, nie możemy doświadczać świata.” Serio?! Wyjmuję zatem ostrą szpilę i przekłuwam ten wypełnioną pseudo-mądrością i niby-filozofią balon. Za sprawą tej książki odkryłam, że zdecydowanie wolę gdy autorka wspomina minione lata lub tylko pisze subiektywnie o aktualnych wydarzeniach, bo gdy zaczyna dorabiać jakąś większą ideologię czy zgłębiać psychologię lub filozofię… Wychodzi to słabo, sztucznie, niewiarygodnie, irytuje i mierzi ten mentorski, przemądrzały ton. A ignorancja i zarazem też pewność siebie autorki jeśli chodzi o tematykę medyczną są naprawdę zatrważające...

                       Poprzednie książki nie były lekkie i wesołe, ale pozostawiały też pewne ciepło na sercu i pozytywne wrażenia. "Zmiana" to natomiast lektura smutna i zgorzkniała, przepełniona marudzeniem i po prostu niesympatyczna – czyżby jakiś kryzys egzystencjonalny? A może zmiana wydawcy zaszkodziła? Nie mogę się również pozbyć myśli, że to pozycja pisana wyłącznie ‘na siłę’. Reasumując – książka umiliła mi czas (choć też i zirytowała), miejscami była całkiem ciekawa i zawsze lepiej sobie poczytać niż wyglądać przez okno w metrze... Jednak po tej lekturze zdecydowanie mniej lubię autorkę. Polecam wcześniejsze jej książki, ale "Zmianę" można sobie spokojnie darować.

"Persepolis" - Marjane Satrapi

                       Podczas jednego z tych błogo-leniwych, deszczowych popołudni spędzonych w domowej przytulności, zatęskniłam niespodziewanie i gwałtownie za moim projektem czytania książek nieoczywistych i zapomnianych. Jesienny wysyp nowości nie sprzyja literackiemu szperactwu i choć świeżynki wydawnicze mają swój niezaprzeczalny urok, który jak najbardziej doceniam, to jednak wydaje mi się, że warto wygospodarować również kilka chwil na pozycje nietuzinkowe i w naszym codziennym czytaniu nietypowe, a przez to tak ciekawe i poszerzające literackie horyzonty. Zatem, aby zaspokoić ten nagły głód lektury nieoczywistej, sięgnęłam po „Persepolis” Marjane Satrapi. Owa pozycja to powieść graficzna - czyli komiks, jednym słowem. Mój pierwszy w dorosłym życiu. Przyznam, że sama jestem zaskoczona jak ciekawa, przystępna i wciągająca jest to książka! Obrazki i niewielka ilość tekstu, a jaka zdumiewająca siła przekazu, emocji, ogrom treści - zupełnie jak w rasowej powieści. 

                      "Persepolis" to autobiografia autorki - śledzimy jej dorastanie w Iranie, kilkuletni pobyt w Austrii, a następnie powrót do kraju i walkę o własną niezależność w realiach islamskiego reżimu. Na podstawie komiksu powstał nawet film - swego czasu było o nim głośno, zdobył liczne nagrody - koniecznie muszę obejrzeć. Jeśli chcecie liznąć Iranu, dowiedzieć się nieco o jego kulturze, społeczeństwie i współczesnej historii – a to wszystko podane w sposób nietuzinkowy, zabawny, intrygujący, bardzo przystępny i absolutnie niemający nic wspólnego z podręcznikową nudą - to będzie idealna pozycja na wstęp, a zarazem też wyjątkowe spotkanie – na pewno poszerzające horyzonty oraz wiedzę. Bo Iran to kraj spoza schematu, o niezwykle bogatej kulturze, który jednak ma naprawdę zły PR - wiele osób utożsamia go z Irakiem i światem arabskim. Warto wiedzieć, że nie zamieszkują go arabowie, a Persowie, i również nie sami fanatycy religijni... "Persepolis" uzupełnia takie właśnie luki w wiedzy, które - wstyd przyznać - posiadałam aż do tej pory. Niestety, książkę tę bardzo trudno jest zdobyć, nad czym ogromnie ubolewam. Jeśli tylko macie możliwość, koniecznie sięgnijcie - to jedna z tych rzadkich pozycji, które osiedlają się gdzieś w tyle głowy i zapadają w pamięć na zawsze. Wartościowa i poszerzająca wiedzę pozycja. I do tego świetna rozrywka. Polecam!!!

"Para zza ściany" - Shari Lapena

                     Po raz pierwszy od bardzo dawna mam ochotę gorąco przyklasnąć wydawcy, blurbom na okładce i wszelkim reklamom. Bo jeśli którykolwiek thriller faktycznie zasługuje na taki szum, jaki zaserwowano nam przy promocji „Dziewczyny z pociągu”, to właśnie ta pozycja - zdecydowanie. Przyznam, że nie pamiętam kiedy ostatnio powieść wciągnęła mnie tak intensywnie w wir fabuły, co więcej – żadna od miesięcy nie wywołała we mnie tak silnych emocji – niepokoju, ciekawości, szybszego bicia serca. Dosłownie oderwać się nie mogłam, pochłaniałam stronę za stroną jak uzależniona, szczególnie początek - moim zdaniem mistrzostwo. Stopniowanie napięcia, to powietrze aż gęste od emocji i przeczucia tragedii, która zaraz się wydarzy... Bo otóż mamy zamożne, niemal idealne małżeństwo ze śliczną, 6-miesięczną córeczką. Para wychodzi na kolację do sąsiadów, opiekunka w ostatniej chwili odwołała przyjście, więc niemowlę zostaje samo, choć rodzice co pół godziny sprawdzają czy wszystko w porządku i monitorują pokój za pomocą elektronicznej niani. Jednak dziecko znika... Jesteśmy rzuceni w szalony bieg wydarzeń, autorka niezwykle umiejętnie manipuluje naszym współczuciem i podejrzeniami. Powiem tyle - jeśli wśród zalewu thrillerów psychologicznych szukacie takiego, który faktycznie sprawi, że zarwiecie noc i nie będziecie mogli myśleć o niczym innym, to „Para zza ściany” będzie najlepszym wyborem. Gorąco polecam! Wow, jak to jest napisane! Co za książka!!!

"Sceny z życia rosyjskich milionerów" - Marie Freyssac

                       Jest coś perwersyjnie fascynującego w życiu mieszkańców moskiewskiej Rublowki. Szokujące wydatki, łyżka kawioru za 1000 euro, jachty, zamki, życie ponad światem, a jednocześnie jest również pewna nuta dekadenckiego smutku w tym bogactwie – jakaś dziwna pustka i samotność. Kilka lat temu miałam okazję przez dwa długie tygodnie zasmakować życia w podobnych, choć jednak pewnie wciąż sporo skromniejszych warunkach - niemniej liznęłam co to znaczy olbrzymia rezydencja ze służbą oraz sztabem ogrodników, podczas gdy ty, ze spokojem, masz oddać się błogiemu nicnierobieniu. Było bosko, choć przyznam też, że nigdy tak bardzo nie tęskniłam za swoim pokojem, za samodzielnością, a melnacholijno-nihilistyczny nastrój, który mnie wówczas ogarnął pod koniec wyjazdu... chyba nigdy nie czułam się tak dziwnie psychicznie, przytłoczona dysproporcją między bogactwem a normalnym życiem i tym, co naprawdę jest ważne - ciężko znaleźć w tym rozsądny kompromis, nie stracić równowagi. Niemniej wciąż bardzo chętnie czytam o nieokiełznanych, bogatych Rosjanach, myślę, że ta ciekawość narodziła się lata temu, kiedy podkradłam mamie powieść Oksany Robski „Casual: zwyczajna historia” - którą polecam, swoją drogą. A książka Marie Freyssac daje nam wszystko to, czego do tego typu lektury można oczekiwać i na co brakuje miejsca w ambitniejszych reportażach– na plotkowanie, wścibstwo i wyliczanie cen futer od Diora. To zapis roku z pracy guwernantki u jednej z zamożniejszych rosyjskich rodzin. Cóż, uwielbiam wszelkie tego typu wyznania sprzedawczyń, sprzątaczek, stewardess, więc jestem bardzo zadowolona. To nie reportaż czy ambitna lektura faktu, która mierzyłaby się z aspektami socjologiczno-politycznymi (tu polecam gorąco „Rublowkę” Walerija Paniuszkina, która ukazała się w serii Reporterzy Dużego Formatu), a po prostu smaczek, możliwość zerknięcia przez dziurkę od klucza w codzienność najbogatszych tego świata, by po zamknięciu książki cieszyć się z powrotu do swojej własnej normalności. :) Dobra rozrywka. Połknęłam w jeden dzień.

"Ta, którą znam" - Małgorzata Warda

                     Lubię powieści Małgorzaty Wardy, dobrze się je czyta jesienią. Lubię jej obrazowy sposób opisywania pogody oraz nastroju, i lubię również jej zagubione bohaterki. Niecierpliwie wypatruję kolejnych książek w dziale nowości i zapowiedzi, a ich czytanie zawsze sprawia mi mnóstwo przyjemności. Tym razem poznajemy historię modelki Ady, która wraca w rodzinne strony, aby po śmierci siostry zaopiekować się dwójką jej dzieci. I choć smacznie i szybko połknęłam rownież i tę pozycję, to jednak paradoksalnie wcale nie jestem ślepa na wady tej i innych powieści, które wyszły spod pióra pani Wardy - więc zacznę przekornie, bo od minusów – a zbierało mi się na przemyślenia już od pewnego czasu.

                      Nie wiem - czy to kwestia bardzo charakterystycznego stylu autorki, na tyle wyrazistego, że zaciera on ramy różnych historii, upodabniając je do siebie i z czasem zlewając wszystko w jedną bezkształtną, literacką masę – mam tu na myśli kompozycję tekstu, chronologię odkrywania wydarzeń i sposób narracji. A może to jednak skłonność poruszania raz po raz tematu zaginięcia i kwestia mrocznego sekretu, który skrywa niemal każda główna postać? W każdym bądź razie jeśli chodzi o prozę pani Wardy to od pewnego czasu mam wrażenie jakbym czytała w kółko jedną i tę samą książkę – w mojej pamięci wyróżnia się tylko rewelacyjne „Jak oddech”, ale o czym była na przykład „Najpiękniejsza na niebie” - prawie nie jestem w stanie powiedzieć. Historie niby się różnią, ale tylko pozornie, bo za każdym razem to jakby ta sama bohaterka, ktoś się gubi, ktoś ma mroczną tajemnicę z przeszłości, ktoś ląduje w szpitalu. Zawsze są to dwie płaszczyzny wydarzeń połączone za pomocą retrospekcji. To również ciągle te same uczucia i powielane odcienie emocji. I to jest ok – spodobało mi się przy pierwszym spotkaniu z autorką, więc tego też poniekąd oczekuję od wszystkich kolejnych jej powieści – dlatego w ogóle po nie sięgam.

                   Ale. No właśnie – ale. Gdzie biegnie granica między wyrazistym stylem i skupieniem autora na danym temacie, a powielaniem schematu raz po raz? Jeszcze dwie-trzy takie pozycje i pewnie Małgorzata Warda tę cienką linię przekroczy, a zatem wpadnie w utarty tor pisania książek z jednej kalki – tak pisze Jodi Picoult, tak pisze również Nora Roberts... Towarzystwo lubiane, popularne, ale dla tak zdolnej pisarki nieodpowiednie – bo choć to pewnie będą książki dobre, to ile razy można czytać to samo? A dlaczego by nie spróbować sięgnąć głębiej? Zerwać ze stereotypami, poszerzyć tematykę, spróbować innej narracji? Chętnie przeczytałabym w wydaniu autorki coś innego, może mniej pop-literackiego - tak mi się marzy, choć zaznaczam, że „Ta, którą znam” nie jest książką złą. Wprost przeciwnie – to powieść dobra, wciągająca, naprawdę na poziomie i umiejętnie napisana. Czyta się ją znakomicie i pewnie gdyby było to moje pierwsze spotkanie z pisarką, byłabym zachwycona. Niemniej w ostatnich latach przeczytałam wszystko, co wyszło spod jej pióra, więc staram się oceniać przekrojowo. I takie mam przemyślenia. Ale abstrahując od narzekań (być może niesłusznych i na wyrost), gorąco polecam wszystkim twórczość Małgorzaty Wardy, w tym także tę oto książkę. Ta pani potrafi pisać i jeśli chodzi o wciągające obyczajówki to jest na polskim rynku najlepsza – moim zdaniem. Trzyma poziom i nie rozczarowuje. Niemniej liczę, że jeszcze się rozwinie, bo od zdolnych autorów wymagamy przecież więcej, prawda? :)

Dwa dobre, kobiece kryminały na długie, jesienne wieczory - "Pustułka" K.B. Miszczuk i "Sześć kobiet w śniegu" A. Fryczkowskiej

                     Chodzę, dotykam, chłonę. Wciąż nie mogę się nacieszyć naszym mieszkankiem, jak dobrze i przytulnie nam tu razem. Wciąż za mało mi tych chwil tylko we dwoje, weekendowych poranków i rozmów wieczornych. Tej jesieni zdecydowanie zamieniam się w rasową domatorkę – urządzam, dopieszczam, a w przerwach piję herbatkę pod kocem i delektuje się literaturą. A, że jesień, to wiadomo - pora na mocniejsze pozycje, najlepiej z dreszczykiem niepokoju na plecach. Owe historie, poprzez kontrast z przytulnym otoczeniem, smakują mi wówczas jeszcze lepiej. Bywają w moim czytaniu takie tematy, które trzymają się mnie przez kilka książek z rzędu, których szukam i do których wracam. Jeśli chodzi o kryminały to jest to motyw odcięcia od świata pewnej grupy osób na wyspie, w jednym domu czy pokoju. Zamknięty krąg podejrzanych i trup – to lubię najbardziej. Wydawałoby się, że temat przewałkowany do znudzenia, a jednak umiejętny i pomysłowy autor wciąż potrafi wiele z niego wycisnąć. I tak było w przypadku obu tych kryminałów pióra polskich autorek.

                   „Pustułka” przenosi nas na grecką wyspę, należącą do bardzo bogatego klanu Spyropoulosów. Wielka rezydencja, a w niej odcięci przez sztorm wszyscy członkowie tej toksycznej rodzinki. Trup ściele się gęsto, a my od początku, aż do samego końca, jesteśmy umiejętnie wodzeni za nos. Czego chcieć więcej? Połknęłam na dwa gryzy, w dwa miłe wieczory. Lekkie pióro, sprawiło, że nawet nie poczułam kiedy woda w wannie ostygła i należało już zakończyć kąpiel. Nic to, cała się pomarszczyłam, ale czytałam dalej. ;) Zakończenie zaskoczyło mnie całkowicie. Nie spodziewałam się! Chcę sięgnąć po inne książki Katarzyny Bereniki Miszczuk, bo choć znana i ceniona przez wielu, to mnie jakoś ominęła jej twórczość. Nadrobię.

                Ciut mniej pod względem kryminalnym podobała mi się natomiast świeżutka i jeszcze pachnąca nowością powieść Anny Fryczkowskiej, choć również spędziłam w jej towarzystwie przemiły czas . To pozycja zabawna, szalona i bardzo kobieca. Jest to książka z nowego, podobno świecącego ostatnio triumfy gatunku - domestic noir. Przyznam, że bardzo podoba mi się ta nazwa. :) Siedem kobiet w domu odciętym od świata przez zimową śnieżycę. Jedna zostaje zamordowana, a zabić miała sposobność każda z uczestniczek spotkania, co oczywiście jest okazją do wywleczenia wszelkich brudów, wzajemnych animozji i pretensji. Powieść mi się podobała, ale chyba bardziej w kontekście kobieco-obyczajowym niż kryminalnym, gdyż trochę rozczarowało mnie zakończenie. Dobre, ale żeby zasłużyć na okładkowe porównanie do Agaty Christie potrzebowałabym nieco więcej... Niemniej uwielbiam książki Anny Fryczkowskiej, rzucam się na nie natychmiast po premierze. A następna pewnie dopiero za rok. :(

                  Dwa kryminały idealne na jesienne wieczory. I cytując Anię z Zielonego Wzgórza: „Jakże się cieszę, że żyję na świecie, w którym istnieje październik!” :) Miłego weekendu!

Neapol śladem książek Eleny Ferrante

               Usiądź wygodnie i zrelaksuj się. A teraz, na przekór deszczowej pogodzie za oknem, wyobraź sobie obłędnie niebieskie, śródziemnomorskie niebo oraz słońce mieniące się w wodach Zatoki Neapolitańskiej. Majestatycznego Wezuwiusza, który góruje nad miastem i wąskie, strome przejścia między obdrapanymi kamienicami. Suszące się pranie, hałas, pizzę sprzedawaną na każdym rogu. Brud, włoską fantazję w ruchu drogowym, głośne rozmowy w dialekcie. Proponuję filiżankę włoskiego espresso lub cappuccino z pianką (pamiętaj, że we Włoszech pija się je tylko przed południem! ;)). Wygodnie? Wszystko masz? Zatem zapraszam na wycieczkę... Zwiedzimy Neapol tropem książek Eleny Ferrante.

                 Jeśli nie przeczytałaś/eś jeszcze wszystkich części serii lub dopiero planujesz lekturę – nie bój się, nie będzie tu spojlerów. Rąbka tajemnicy uchylę jedynie na tyle, na ile będzie to niezbędne, nie zdradzę jednak więcej niż opis na okładce. Jeśli natomiast wolisz, aby treść książek stanowiła zupełną niespodziankę - rozumiem - lepiej przerwij czytanie tej notki już teraz. A dla tych, którzy nie znają jeszcze książek Eleny Ferrante, a jednak chcą wyruszyć w podróż z nami – krótkie streszczenie. Owa czterotomowa seria to zapis historii przyjaźni dwóch dziewczyn wywodzących się z biednej dzielnicy Neapolu. Towarzyszymy im przez dekady - począwszy od lat 50', przez burzliwe lata 60' i 70'. Aż do czasów obecnych... To zapis historii ich przyjaźni, ale też życia i przemian społecznych. Owa seria jest wyjątkowa także pod względem językowym i stylistycznym. Dla mnie osobiście - arcydzieło i odkrycie roku.

Zaczynajmy.

                          Na początek odwiedzimy dzielnicę, w której Lina i Elena przyszły na świat, dorastały i mieszkały przez długi czas. Rione Luzzatti. Mam mieszane uczucia - przyznam, że z jednej strony pozytywnie zaskoczyła mnie ta okolica, a z drugiej trochę jednak rozczarowała. Na podstawie opisów w internecie oraz samej książki spodziewałam się miejsca niebezpiecznego i zapuszczonego – takiego, przez które należy jak najszybciej przejść nie rozglądając się na boki, a jednocześnie bardzo klimatycznego, do szpiku przesiąkniętego Neapolem. Co natomiast zobaczyłam - spokojną dzielnicę mieszkalną, całkiem zadbaną (jak na Neapol), niemal wymarłą w ciągu dnia. Bez charakteru, a na pewno nieprzystającą do książkowych wyobrażeń. Biorę poprawkę na czas, który upłynął od opisywanych wydarzeń, niemniej spodziewałam się czegoś bardziej 'z pazurem'. Oceńcie sami...

Czy to może być jeden ze sklepów rodziny Solara..?

Czyżby stacja benzynowa męża Carmeli Peluso? ;)

Majestatyczny Wezuwiusz w tle.

Schowana pośród kamienic Parrocchia Sacra Famiglia, czyli kościół do którego uczęszczały Elena i Lina wraz z rodzinami. 

Słynny tunel pod torami, którym dziewczyny chciały dotrzeć nad morze...

                  Całkiem niedaleko, gdy przemieścimy się w kierunku północno-zachodnim, mieści się Liceo Classico Statale G. Garibaldi, czyli liceum, do którego uczęszczała Elena. 

               Zachodni Neapol to zupełnie inny świat niż chociażby pobliskie Quartieri Spagnoli, które obfituje w wąskie przejścia i sznury suszącego się prania. To lepsze, bogatsze oblicze miasta - pełne luksusowych sklepów i zadbanych Włoszek. W jednej z pięknych kamienic na Corso Vittorio Emanuele mieszkała nauczycielka z liceum - profesor Galiani. Natomiast na zdjęciu poniżej widnieje Piazza dei Martiri, czyli plac, gdzie mieścił się sklep Solarów - w którym Lina sprzedawała zaprojektowane przez siebie buty. I faktycznie, na placu znajduje się kilka sklepów z obuwiem - między innymi Salvatore Ferragamo i Emporio Armani.. ;)

Pobliska Via Chiaia - czyli pierwsze zetknięcie dziewczyn z wielkim i bogatym światem.

Galeria Umberto - miejsce luksusowych zakupów.

I dla porównania - jedna z uliczek Quartieri Spagnoli

                    Dziękuję pięknie za wspólną podróż. Mam nadzieję, że nikt nie usnął z nudów, a niektórzy nawet dobrze się bawili. :) Ze swojej strony gorąco polecam wycieczkę do Neapolu - miasto jest niedrogie, a ma niesamowity i niepodrabiany klimat. Warto odkryć, choć pewnie nie każdego zachwyci w równym stopniu, co mnie. Przyznaję - jest brudne i niezbyt bezpieczne, ale przestrzegając podstawowych zasad (nie włóczyć się po ciemku, pilnować torebki...), naprawdę, nie ma się czego bać.

                 Ze smutkiem odkryłam, że podobno tożsamość Eleny Ferrante nie jest już dłużej tajemnicą... Ja jednak dalej chcę tkwić w tej cudownej bajce niewiedzy. Bo czyż w obecnych czasach, kiedy wszystko można wygooglować w przeciągu kilku sekund, tajemnica nie smakuje po prostu lepiej..? Czy nie pięknie mieć w życiu choć jedną zagadkę, nad którą można się zastanawiać, głowić i w wolnych chwilach wyobrażać sobie przeróżne jej rozwiązania..? I Neapol też taki właśnie jest - nieprzystający do współczesnego świata - nieuporządkowany, niepokorny, tajemniczy - wymyka się wszelkim próbom klasyfikacji i schematom. Ale przez to wlaśnie tak autentyczny... Trzeba chcieć, trzeba drążyć, na własną rękę zgłebiać jego zaułki i sekrety. Zanurzyć się całym sobą w ten klimat, znaurkować w życie. A wyobraźnia pracuje na całego. To miasto skradło mi serce, przyznaję... :)

Ciao! Jeszcze tu wrócę!