O życiu w Warszawie, przy okazji książki "Zaduch" Marty Szarejko

                   Gdy stanę na palcach na balkonie w moim nowym mieszkaniu i spojrzę w kierunku północnym, widzę w oddali Pałac Kultury oraz pozostałe wieżowce centrum. Nocą oświetlone kolorowymi światełkami, w dzień statecznie szare i często przymglone odległością. Ten widok napawa mnie spokojem – czuję ogrom czekających możliwości, perspektywę wielkomiejskiego gwaru, bliskość świata na wyciągnięcie ręki, w zasięgu 10-minutowej jazdy metrem, ale jednocześnie wciąż mogę pozostać bezpiecznie w domowym zaciszu. Lubię Warszawę, choć nie jest to łatwa i prosta znajomość. Uwielbiam odkrywać wciąż nowe kawiarnie, doceniam bliskość kin, teatrów, ciekawych spotkań kulturalnych, bacznie obserwuję tłum fascynujących, kolorowych ludzi. Ogrom możliwości – co sobie tylko wymarzysz. Chcesz się uczyć suahili? Proszę bardzo! Szukasz ekologicznej owsianki jabłkowej? Znajdziesz w sklepie za rogiem. Jednak Warszawa to też miasto, które niczym wielki, wiecznie głodny potwór bezlitośnie pożera Twój czas. Dojazdy, korki, tłum, odległości... Irytuje mnie też wieczne niezadowolenie ludzi, narzekanie, negatywne nastawienie do życia, brak uśmiechu (choć to się ostatnio coraz bardziej zmienia!) i agresja w komunikacji miejskiej. Nie znoszę cebulactwa, będącego cechą nie przyjezdnych, ale również (a może właśnie przede wszystkim) warszawiaków – dają darmowe koreczki z sera? Wezmę wszystkie, do kieszeni! Warszawa to miasto, które niekiedy razi swoją brzydotą, choć można również znaleźć miejsca-perełki, do których aż chce się wracać raz po raz. Takie to oto właśnie nierówne, niebanalne miasto – moja Warszawa.

Urodziłam się w Warszawie i być może urwałam się z innej bajki, ale nigdy, przenigdy nie przyszło mi do głowy, aby postrzegać osobę spoza stolicy jako kogoś gorszego – jeśli mam być szczera, to przyznam, że zawsze byłam raczej ciekawa delikatnej 'inności' takich osób, ale na zasadzie ciekawostek w wymowie, w zwyczajach – nie jak okazu w zoo. Nie raz śmiałyśmy się z koleżankami z naszych różnic językowych – strugaczka czy temperówka? Na pole czy na dwór? Jednak zawsze tylko w sympatycznym tonie. Ja też nie raz popisałam się błyskotliwością – np. gdy nie załapałam, że mleko można na co dzień pić skądś indziej niż z kartonu i przyczyniłam się tym do kilkuminutowego ataku śmiechu u koleżanki, której rodzina ma własne krowy. Często nawet zazdrościłam gdy znajome opowiadały o swojej codzienności w rodzinnym domu – o zwierzętach, o pięknej przyrodzie. Może to dzięki podróżom z rodzicami – dzięki pewnej tolerancji, otwartości na świat, która była mi od dziecka wpajana? Może dlatego, że często jeździłam do mniejszych miejscowości w wakacje? A może dlatego, że przez kilka lat mieszkałam na warszawskich przedmieściach, prawie 'na wsi'? Wieś, małe miasteczka zawsze kojarzyły mi się w wakacjami, błogim nicnierobieniem – coś między "Małomównym i rodziną" a "Dziećmi z Bullerbyn" – jednam słowem same pozytywne rzeczy, których można tylko zazdrościć. Nie chcę się tu przedstawiać jako nieskazitelna osoba, krystalicznie czysta - wiadomo, czasami pojawia się próżna duma, czasami irytacja, zdecydowanie uważam się za 'miejską' dziewczynę i nie chciałabym mieszkać nigdzie indziej. Nie przeczę - widzę różnice - w sposobie mówienia, w wykształceniu, w obyciu kulturalnym - z niektórymi ciężko znaleźć wspólny język. Ważne jednak kim jesteś, jaki jesteś, a nie skąd pochodzisz - staram się tylko tą zasadą kierować w moim codziennym życiu, przy ocenie nowo poznanych osób. Przyjaźnię się zarówno z osobami z, jak i spoza Warszawy - nie dzielę przyjaciół na kategorie - naprawdę, jest mi obojętne, gdzie się kto urodził. 

Pałac Kultury nocą...

Zaskoczyła mnie ta książka – nie sądziłam, że osoby mieszkające w Warszawie od kilku lat wciąż mogą się tu czuć obco, nie u siebie – oczywiście, pojedyncze egzemplarze tak, ale nie na taką skalę. Że to wyobcowanie wynika nie ze społecznego odrzucenia, ale przede wszystkim z własnej psychiki. Nie sądziłam, że jest tyle osób, które wypierają się swojej tożsamości, pochodzenia i przez to same zamykają się w pułapce kompleksów i niedowartościowania. Nie sądziłam, że jest im tak trudno... Nie sądziłam również, że rodowici mieszkańcy Warszawy mogą kogoś przyjezdnego, kto skończył tu studia i pracuje, traktować jako mieszkańca drugiej kategorii - nigdy nie spotkałam się z takim zachowaniem, jeśli mam być szczera, w książce jest ono opisane, ale na szczęście na małą skalę, w porównaniu z ograniczeniami umysłu narzucanymi sobie przez samych bohaterów. Ta książka otworzyła mi oczy. Wzbudziła szacunek i podziw dla przyjezdnych - dla ich siły, determinacji, dzielności. Sprawiła też, że doceniłam okoliczności - miejsce i rodzinę - w których się urodziłam. O ile mam łatwiejszy start... 

Większość osób, które znam (nie licząc rodziny) jest właśnie spoza Warszawy, przyjaciele także, nie ma się co oszukiwać – Warszawa to miasto przyjezdnych – parkingi pustoszeją w weekendy, a w każdy niedzielny wieczór w stronę stolicy sunie korek utworzony z samochodów o 'obych' rejestracjach. To tak jakby imigrant czuł się źle w Londynie – mieście gdzie czasami ciężko spotkać rodowitego Anglika. Warszawa to miasto skolonizowane przez 'słoiki' – taki jej urok, są tu u siebie. Ja tak to widzę, dlatego zaskoczyła mnie to poczucie 'wyobcowania'. Słowa słoik używam, ale dlatego, że podoba mi się jego żartobliwy charakter, nie widzę w nim nic złośliwego czy obraźliwego.

Pola Mokotowskie - moja droga na zajęcia

Moje spojrzenie pochodzi jakby z drugiej strony 'barykady'. Wyobcowanie? Może faktycznie, ale bardzo często na własne życzenie – ogranicza Cię Twój własny umysł, fikcyjny kompleks, o którym wiesz tylko Ty, o czym opowiada jedna z bohaterek książki ("Nikt mi nigdy nie powiedział, że to mezalians. Ani matka Franciszka, profesorka, ani ojciec profesor. - Ale ja sama od początku o tym wiedziałam."). Mam możliwość porównania jak różnie przystosowują się ludzie, na przykładzie koleżanek ze studiów (w 10-osobowej grupie byłam jedyna z Warszawy)– jedne korzystają całą sobą, zawstydzając mnie przy okazji znajomością tego miasta, choć przecież to ja jestem ta 'rodowita'. Inne, przez 4 lata mieszkania, nigdy nie były w żadnym muzeum, na Starym Mieście czy w Łazienkach na spacerze. Ich zwiedzanie ograniczyło się natomiast do najbliższego centrum handlowego. Narzekają, odrzucają miasto, nie dając mu wcześniej szansy na pokazanie się z lepszej strony. Czy rzucasz się w wir czy hibernujesz się w stanie zawieszenia między wsią a miastem - wszystko jest kwestią wyboru. A wybór wynika z charakteru... I w rezultacie nic nie jest takie proste.

Autorka ubiera w słowa, nazywa po imieniu zachowania i zjawiska gdzieś z pogranicza świadomości – niby nam wszystkim dobrze znane, ale nie do końca uświadomione i zdefiniowane. Na przykład: „Osoby z Warszawy inaczej zachowują się w stosunku do swoich rodziców. Na wsi to nigdy nie jest partnerskie; dziecko zawsze pozostaje dzieckiem. W Warszawie dziecko jest partnerem.” "Zaduch" to mądra, bardzo ważna książka, dotykająca istotnego tematu - 30-latkowie, którzy przenieśli się do stolicy w poszukiwaniu lepszego życia, szerszych perspektyw. Wciąż obcy w Warszawie, ale obcy też w swoich rodzinnych miasteczkach i wsiach. Dużo zyskali, dużo stracili – jak postrzegają wieś, a jak miasto – kompleksy, wyobcowanie, tęsknota, zmiany. Pięknie napisane, bardzo ludzkie, 'bliskie' historie, opowiedziane prosto z serca. Nie chcę tu ferować wyroków, wyciągać wniosków. Ten reportaż wywołał u mnie lawinę przemyśleń, zmienił mój sposób postrzegania osób przyjezdnych – stąd ta wyjątkowo długa i osobista notka.

"Noc i ciemność" - Agata Christie

                   Za mną czternaste spotkanie z Agatą Christie, w drodze stosik kilku kolejnych jej kryminałów, w koszyku zbiera się następny. Czy to już uzależnienie? ;) „Noc i dzień” połknęłam miedzy kolokwiami – na chwilę rozstałam się z Herkulesem Poirot, aby odwiedzić Cygańskie Gniazdo, czyli piękny dom, miłosne gniazdko uwite przez bogatą Ellie i jej męża - ubogiego, ale czarującego lekkoducha Mike'a. Wszystko jest jak w bajce – oczywiście do czasu... Klątwa? Morderstwo? A może wypadek? Książka inna niż wszystkie pozostałe kryminały Agaty - przede wszystkim z wyjątkowo dużym naciskiem na obyczajowość, co muszę przyznać, bardzo mi się podobało. Fajny klimacik, zakończenie to oczywiście wielka niespodzianka – znowu nie zgadłam mordercy... Jest trochę nietypowo, ale jak zwykle doskonale i perfekcyjnie – podobno to jeden z najbardziej cenionych kryminałów autorki. :)

"Toń" - Anya Lipska

               Zdecydowanie nie gustuję w powieściach sensacyjnych czy kryminałach z wątkiem pościgu lub politycznej intrygi. Zrobiłam wyjątek dla tej lektury i nie żałuję, a nawet powiem, że pędziłam z nią dwa bardzo przyjemne popołudnia. Cieszę się, że pewien czas temu nie przegapiłam tej nowości – na pewno wyróżnia się wśród innych książek za sprawą ciekawego tła obyczajowego, gdyż akcja dzieje się w środowisku londyńskiej Polonii - sportretowanej wiarygodnie i realistycznie. Mamy też oczywiście morderstwo oraz dwójkę głównych bohaterów – Polaka z solidarnościową przeszłością i angielską policjantkę Natalie. Wątki polityczne, pościg - w sumie zupełnie nie spodziewałam się, że spodoba mi się ta książka. A tu takie pozytywne zaskoczenie. Potwierdza się zatem zasada różnorodnego czytania i ciągłej weryfikacji swojego gustu – otwartości na nowe doznania literackie. Warto sięgnąć, szczególnie jeśli lubicie klasyczne kryminały i szukacie dobrej rozrywki – to ciekawa i oryginalna pozycja. Może nie 'och i ach', ale solidna, sprawnie napisana i bardzo wciągająca.

"Marzyciel" - Ian McEwan

              Przede mną leniwy, trzydniowy weekend i książkowy relaks po tygodniu pełnym intensywnej nauki – a w sercu to niepowtarzalne, błogie uczucie dobrze spełnionego obowiązku. W piątkowy wieczór zaserwowałam sobie reset umysłu i pochłonęłam na 'raz' kolejną książką wspaniałego Iana McEwana – nietypową, bo dla dzieci. Rzadko sięgam po literaturę dziecięcą – przede wszystkim dlatego, że gdy byłam mała, marzyłam o czytaniu 'dorosłych' książek – i wciąż mi się to nie znudziło. ;) Poza tym mam też w sobie duży opór przed wracaniem do ulubionych lektur z dzieciństwa – boję się rozczarowania. "Marzyciel" to przygody 10-letniego Petera - chłopca obdarzonego niesamowicie bogatym umysłem. Nie wiem na ile jest to faktycznie książka dla dzieci, a na ile dla dorosłych. Być może dziecku również się spodoba, ale mam nieodparte wrażenie, że prawdziwą radochę może przynieść przede wszystkim dojrzałemu czytelnikowi – przypomni dziecięcą fantazję, ożywi wyobraźnię, sprawi, że zatęsknisz do dzieciństwa - do tej utraconej lekkości umysłu, bez ograniczeń narzuconych przez odpowiedzialność czy obowiązki. To coś znacznie więcej niż błaha bajeczka – historie są mądre, z pogranicza realizmu magicznego, momentami budzące nawet pewien niepokój, ale też pełne ciepła i nienachalnego morału. Cudne. Warto choć na chwilę rozbudzić w sobie wspomnienia z dzieciństwa, gdy niczym nieokiełznana wyobraźnia czyniła świat kolorowym placem zabaw. Zawsze warto pielęgnować w sobie wewnętrzne dziecko – tę radość i ciekawość życia. Ciepła, przyjemna lektura - baaaaardzo na plus. Gorąco polecam!

"Śmierć lorda Edgware'a" - Agata Christie

                  Intensywny, pracowity weekend. Miłe spotkania, przeprowadzka i nauka. W takich momentach nie potrafię sobie odmówić literackich powrotów do świata Agaty Christie – smaczek, chwila dla siebie, inteligentna rozrywka – dobra na jazdę autobusem czy wieczorny relaks, gdy umysł ucieka ku innym sprawom. Jak to przekornie bywa, że kiedy tylko odgadnę mordercę w jakimkolwiek innym kryminale, traktuję to jako argument świadczący o nieudolności jego autora. Natomiast jeśli chodzi o prozę Agaty jest całkowicie odwrotnie – odkrycie 'kto zabił' byłoby jak komplement dla mojego umysłu, pochwała zdolności dedukcji i inteligencji. Chyba trochę kiepsko z tym u mnie, hihi - jeszcze nigdy nie rozwiązałam zagadki... Niestety, nie inaczej było i tym razem. „Śmierć lorda Edgware'a” to jeden z mniej znanych kryminałów Agaty, ale równie doskonały co te z pierwszej ligi – dałam się wodzić za nos od początku do samego końca. Tym razem Herkules Poirot idzie do teatru, a później na kolację, podczas której poznaje słynne aktorki. Dzień później mąż jednej z nich zostaje zamordowany... I detektyw wkracza do akcji. Uważam, że to jeden z lepszych kryminałów Christie - przynajmniej z tych, które czytałam. Rewelacja!

"Dziewczyna o siedmiu imionach" - Hyeonseo Lee, David John

                 Za każdym razem gdy czytam książkę o Korei Północnej mam poczucie jakbym zyskiwała zupełnie nową perspektywę postrzegania tego absurdalnego kraju. Bo każda kolejna lektura to jak dopasowywanie puzzla do nieskończonej układanki, z której dopiero stopniowo wyłania się coraz większy i bardziej wyraźny obraz całości. „Dziewczyna o siedmiu imionach” to taki kolejny mały kawałeczek, ale także wyjątkowo ważny – autentyczna relacja uciekinierki. Muszę przyznać, że czasami byłam aż zmęczona tą lekturą – jakbym razem autorką przeżywała 12 lat tułaczki - Chiny, Laos, Korea Południowa... To szczera, prawdziwa i gorzka historia – ucieczka przed koszmarem głodu, przed okrutnym reżimem, w końcu, po latach, zyskanie nowego, z założenia 'lepszego' życia, choć niekoniecznie, gdyż emigracja przesycona jest wyobcowaniem i tęsknotą za domem, za Koreą Północną – dyktaturą, ale też ojczyzną... Niesamowite ile może przeżyć człowiek i wciąż walczyć – jak silny może być duch w obliczu lawiny niepowodzeń, jak mocne potrafią być rodzinne więzy. Mój zarzut – chyba po raz pierwszy napotkałam w książce aż tyle błędów, literówek, mylenie nazw miast itd. - korekta zaszwankowała - wstyd, szczególnie, że wydawcą jest duże i cenione wydawnictwo. Przeszkadzało mi to, choć książka jest napisana sprawnie i czyta się ją bardzo dobrze. Lektura jak najbardziej na plus, oczywiście dla zainteresowanych tematyką Korei Północnej. Dotknąć tego świata przez literaturę – czasami już nawet samo to przytłacza...

"Sekretne życie pszczół" - Sue Monk Kidd

                 Wracam do inspiracji czytelniczych z sympatycznego i pełnego ciepła serialu „Kochane kłopoty”. Co prawda, mój zamiar przeczytania wszystkich 339 pozycji, które Rory Gilmore pochłonęła na przestrzeni 7 sezonów trochę osłabł, ale skarbnica czytelniczych pomysłów pozostała - zamierzam czerpać garściami z tego nieocenionego źródła doskonałych, choć w większości zapomnianych już powieści. 

                  Przewijające się na tej liście „Sekretne życie pszczół” to książka znana, ostatnio doczekała się nawet kolejnego wznowienia - pewien czas temu czytałam „Czarne skrzydła” tej samej autorki, które bardzo mi się podobały, więc z apetytem zabrałam się do lektury. Niestety, nie mogę podzielić zachwytów większości czytelników odnośnie tej powieści. Historia nastoletniej Lily, która uciekła z domu i zamieszkała na farmie pszczół, prowadzonej przez czarne kobiety, nie oczarowała mnie – to pozycja przyjemna, dobrze się ją czyta, ale zabrakło mi tu zdecydowanie czegoś 'więcej'. Takie zachwyty krążą wokół tej powieści, tyle wspaniałych słów o niej słyszałam, znajduje się we wszystkich rankingach 'książek, które trzeba znać', że oczekiwałam literackiego objawienia - czegoś na miarę co najmniej „Służących”, a może nawet „Zabić drozda”. A to po prostu miła, przyjemna, lekka historia - sympatycznie spędzony czas. I nic więcej. Z tej lektury chcę zapamiętać przede wszystkim postać August – niesamowicie pogodnej, ciepłej, mądrej i silnej jak skała kobiety – marzyłabym, żeby spotkać taką osobę na mojej życiowej drodze. Ogólnie po tej powieści spodziewałam się zupełnie innych doznań, więc moje rozczarowanie jak najbardziej na miejscu, choć może też nieco niesprawiedliwe wobec książki. Dobra powieść, ale nie rewelacyjna – to mój jedyny zarzut.

Weekendowe czytanie

                Weekend zapowiada się przytulnie, domowo i książkowo – trochę nauki, ale nie przytłaczająca ilość, czas z Ukochanym, planuję także upiec ciasteczka, no i zamierzam oczywiście zanurzyć nos w świecie literackich doznań. Ten weekend to także pora ważnych decyzji, ale o tym innym razem... ;) 
                  A teraz wyznanie. W ostatnim czasie drastycznie ograniczyłam książkowe zakupy – oto moje pierwsze nabytki od czasu powrotu z Krakowa. Zostałam do tego niejako zmuszona przez okoliczności: Po pierwsze definitywnie skończyło mi się miejsce na półkach, parapetach, wszelkich szafkach – została tylko podłoga. Po drugie – oszczędzanie na wspólną przyszłość! Po trzecie i najważniejsze – dotarło do mnie wreszcie, że nawet czytając dużo i intensywnie, kilkanaście książek miesięcznie, nie jestem w stanie przeczytać wszystkiego, co kupuję. Po prostu. Dlatego nadszedł czas na zakupowy odwyk i zgłębianie czeluści domowej biblioteczki, która skrywa przecież mnóstwo zapomnianych smaczków, które kiedyś musiałam mieć 'teraz, zaraz, natychmiast', a później odstawiłam na półkę i odpłynęłam myślami ku kolejnym świeżynkom. Czasami rzucam się na nowości, czasami muszę one swoje odstać – nie ma w tym logiki. Teraz nadeszła ich pora. Jestem nawet dumna z mojej silnej woli, bo sądziłam, że będzie mi znacznie ciężej wytrzymać w tym postanowieniu, choć mam świadomość, że ta pozorna łatwość to w dużej mierze zasługa doskonale zaopatrzonych bibliotek, które zaspakajają mój apetyt na nowości. Prezentuję zatem moje ostatnie, bardzo ograniczone i skromne nabytki książkowe. Przyznam, że żałuję, iż jakiś czas temu zaniechałam wrzucania tu stosików, które stanowią przecież pewną dokumentację moich czytelniczych wyborów, a przypuszczam, że Wy również, podobnie jak ja, uwielbiacie podglądać co tam inni będą czytać - jak na fanatycznych czytelników przystało. ;) Takie przemyślane i rozsądne zakupy literackie są znacznie bardziej satysfakcjonujące i sycące, a radość z nowej książki jakby większa. Serio!

Stosik otwiera biografia pisarza, w którym jestem ostatnio zakochana – nie tylko w jego piórze, ale przede wszystkim w osobowości. Mario Vargas Llosa ma prawie 80 lat, ale hipnotyzuje charyzmą, klasą, intelektem. Oglądając wywiady z nim na youtubie nie sposób nie ulec jego czarowi. Ogromnie ciekawa jestem fascynującego życia, które wiedzie...

Kolejna książka, „Pani Hazel i klub Rosy Parks”, to powieść, którą miałam przyjemność czytać pewien czas temu po angielsku, dla wydawnictwa i koniecznie musiałam mieć własny egzemplarz polskiego wydania, który traktuję niemalże jak swoje 'dziecko'. Chciałam Wam ją gorąco polecić – szczególnie miłośnikom obyczajówek, wyrazistych bohaterek i amerykańskiego Południa. To historia o sile kobiecej przyjaźni w kontrze do rasowych uprzedzeń - coś w klimacie "Służących". Chyba porwę się na osobny wpis na temat tej książki. Bo warto, naprawdę!

Kolejne pozycje to nowa Agata Christie do kolekcji, VIII tom serii Pretty Little Liars (i chyba na nim zakończę przygodę z tą młodzieżową serią ;)), a także kolejna powieść Grażyny Plebanek, która tak zauroczyła mnie „Pudełkiem ze szpilkami”, że postanowiłam zebrać wszystkie książki jej autorstwa.

Miłego weekendu! :)

"Śmierć w chmurach" - Agata Christie

                   Rozpoczęłam już zajęcia na uczelni i zanurzyłam się w chmurze uczelnianych obowiązków – wykładów, ćwiczeń, sprawozdań. Trwa pracowity październik, ale wciąż czytam dużo, korzystając z jazdy metrem czy nudnych wykładów. Tylko do notek nie miałam ostatnio głowy – mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni. Pisanie bloga książkowego to dla mnie zawsze ogromna przyjemność i satysfakcja, ale często również ciągły wyścig pomiędzy szybko rosnącym stosikiem przeczytanych pozycji, a jeszcze szybciej gromadzącymi się zaległymi notkami. Dawno temu obiecałam sobie, że nigdy nie będę robiła tu nic na siłę – trzymam się skrupulatnie tego postanowienia, bo wiem jak łatwo przyjemność może zmienić się w wyrzut sumienia lub obowiązek – co już nie raz ze smutkiem obserwowałam w naszym blogowym światku. Oczywiście staram się opisywać wszystkie książki w miarę na bieżąco, po kolei, ale nie ma się co oszukiwać – gdy czyta się tyle co my-maniacy książkowi – czyli bez kokieterii: dużo lub bardzo dużo – bardzo łatwo zatonąć w lawinie zaległości. To tak z cyklu – 'anegdotka' lub 'co w trawie piszczy' naszło mnie na przemyślenia, gdyż przeglądając książki przeczytane we wrześniu odkryłam, że na śmierć zapomniałam o Agacie Christie – miałam opublikować notkę, uleciało z pamięci. Nie wspominając tu o innych zaległościach, które pozostały mimo dwóch miesięcy wakacji - wciąż staram się pamiętać o nich gdzieś tam w tyle głowy. ;)

                  Zawsze mam problem z pisaniem któregoś z kolei postu o tym samym autorze – bo co nowego można napisać o genialnych kryminałach Christie? Że są mistrzowskie, że zachwycają, że znowu nie zgadłam kto zabił? Że podziwiam ten niezwykły umysł, w którym powstały tak misterne, z pozoru zagmatwane, a jednocześnie niezwykle logiczne zagadki? To wszystko już było... ;) Tym razem mój ulubiony detektyw Poirot leci samolotem, gdy na pokładzie dochodzi do zaskakującego morderstwa. „Śmierć w chmrach” to zamknięta przestrzeń i ograniczona grupka podejrzanych - czyli jest tak, jak lubię najbardziej. Uwielbiam te kryminały! Przeczytam wszystkie, co do jednego - postanowiłam.

"Wolna miłość" - Roma Ligocka

                   Kilka dni temu byłam na długim, słonecznym spacerze w jesiennym lesie. Zasuszyłam dwa kolorowe liście, a leniwe popołudnie spędziłam w ogrodzie – w towarzystwie najbliższych mi osób, z niezliczonymi kubkami herbaty, rozmowami, delektując się także kolejną książką Romy Ligockiej. Czytanie jej felietonów to jak wkroczenie do cichego pokoju spokojnych myśli i świadomych emocji – natchnienie do głębokich przemyśleń i trwania w obecnej chwili. Oczyszczenie. Małe sam na sam z własnymi myślami. Nie wyobrażam sobie lepszej lektury na ostatni wakacyjny wieczór, ale również na rozjaśnienie świata wokół podczas porannej jazdy tłocznym autobusem, niż właśnie felietony jej autorstwa - tak pełne barw, emocji - słodko-gorzkie, ale jednocześnie pełne wewnętrznego spokoju. Sprawiające, że przez chwilę stajesz się ciut lepszym i nieco uważniejszym człowiekiem. To wyjątkowa kobieta o niesamowicie barwnym i fascynującym życiu - inspirująca, mądra, wrażliwa. Niektóre osoby po prostu mają ten piękny, niewymuszony dar głębszego postrzegania i przeżywania rzeczywistości – na pewno posiada go Roma Ligocka. Niesamowite jak bliska poprzez słowa stała mi się ta kilkadziesiąt lat starsza ode mnie kobieta - każde spotkanie z jej twórczością jest dla mnie wyjątkowe. Zamierzam sięgać po jej książki tylko w ważnych chwilach, starannie dawkując sobie tę przyjemność. Wiem, że kiedyś przeczytam wszystkie pozycje jej autorstwa, ale chcę to zrobić na spokojnie, powoli i bez pośpiechu - delektując się tą prozą...

"Nalewam sobie kieliszek szampana, oddycham głęboko ciszą zimowego wieczoru i rozmawiam z sobą kolejny raz o miłości."

"W czasie kiedy jeszcze nie jesteśmy świadomi siebie, ale już świadomi inności drugiej osoby, potrzebujemy żywego wzoru, przykładu. Potrzebujemy kogoś, kto byłby łącznikiem pomiędzy życiem, którego dopiero mamy się nauczyć, a nami."

"U progu wiosny zrzucę z siebie rozsądek, tak jak ciepły szal i czapkę, nie będę się martwić o zdrowie. Znowu będę rozpuszczać włosy i niech rozwiewa je wiatr..."

"I znów dzieje się to samo: mówisz "kawa", a widzisz swoje życie... Nasz świat jest bowiem przedziwnym kolażem, sami go zlepiamy ze wspomnień, skojarzeń, doświadczeń."

"Alex" - Pierre Lemaitre

                 Po zakończeniu „Koronkowej roboty” rzuciłam się ku lekturze części drugiej przygód inspektora Verhoevena. Tytułowa „Alex” - piękna, tajemnicza dziewczyna - zostaje porwana prosto z ulicy i jest więziona w bardzo ciasnej klatce... Nie dajcie się zwieść - w tej książce nic nie jest takie, jak się początkowo wydaje. Uważam, że takich kryminałów absolutnie nie należy streszczać - im mnie się wie, tym ciekawsza i bardziej wciągająca jest to lektura. Może nie było to jedno wielkie 'wow,' jak przy „Koronkowej robocie”, ale przyznaję - Lemaitre zdecydowanie umie pisać i choć w świecie kryminałów niby 'wszystko już było', to on jednak potrafi konstruować intrygi tak, jak nikt dotychczas. Jeśli macie ochotę na naprawdę solidny, pełnokrwisty i niebanalny kryminał – żadne tam bajeczki z romansem w tle – koniecznie sięgnijcie po książki Lemiatra! Kolejka u lekarza, jazda metrem, oczekiwania na samolot czy cichy, domowy wieczór z lekturą – myślę, że w każdej sytuacji sprawdzi się doskonale. Po raz drugi nie zawiodłam się na tym pisarzu, co bardzo dobrze wróży naszej znajomości na przyszłe lata. Teraz natomiast robię sobie małą przerwę i oddech od kryminałów - mam smaka na jakąś ambitniejszą, wyszperaną powieść...