poniedziałek, 30 listopada 2015 | By: Annie

"Pogrzebany olbrzym" - Kazuo Ishiguro

                   Choć to dopiero moje drugie spotkanie z twórczością Kazuo Ishiguro, wiem, że wciąż będę sięgała po jego książki - na przestrzeni lat przeczytam wszystko, co napisał. Bo w jego prozie tkwi magia, czar, które mnie osobiście niezmiennie urzekają i przyciągają... „Pogrzebany olbrzym” to historia pary starszych Brytów, Beatrice i Axla, którzy wyruszają w świat, aby odnaleźć wioskę swojego syna. Właściwie ciężko powiedzieć o czym jest ta książka - niby trochę fantastyka, dziejąca się w czasach tuż po panowaniu króla Artura, ale bardziej w klimacie nastrojowej baśni czy przypowieści. Wędrówka przez deszczowy świat osnuty mgłą zapomnienia, rozmyślania, ciekawa akcja, piękna, dojrzała miłość, głębia i nostalgia, a do tego baśniowe stwory – ogry, smoki... Jest w tej książce coś takiego, że aż chce się ją czytać, połykać strona za stroną. Ciężko mi tylko wskazać co konkretnie tak przykuwa uwagę, bo to pozycja dość prosta, przystępnie napisana, czyta się ją błyskawicznie, lekko, ale zarazem nie jest to w żadnym razie lektura błaha czy trywialna. Intryguje i wciąga. Po 10 latach literackiego milczenia Ishiguro nie zawiódł. Może nie genialna, ale dobra, klimatyczna i niebanalna powieść.
niedziela, 29 listopada 2015 | By: Annie

"Idź, postaw wartownika" - Harper Lee

                        W wakacje ponad rok temu wyciągnęłam przypadkowo, intuicyjnie z biblioteczki babci i dziadka legendarną książkę Harper Lee. Bałam się, że będzie to pozycja trudna i wymagająca – nic bardziej mylnego, gdyż powieść pochłonęłam z wypiekami na twarzy, w półtora dnia, leżąc na kocu pod gruszą, i pamiętam jak niemal w spazmach zachwytu szybko smarowałam notkę na bloga. Nie mogłam zatem nie sięgnąć po „Idź, postaw wartownika” i myślę, że to samo uczyni każdy, kto kiedykolwiek przeczytał i zachwycił się „Zabić drozda”. 

                 Szczerze mówiąc oczy mam jak pięć złotych, gdy czytam opinie i zachwyty nad kontynuacją - bo to, że dorasta ona debiutowi Harper Lee do pięt jest dla mnie oczywiste... Miałam poczucie jakbym czytała zbiór anegdot, luźno powiązanych ze sobą występującymi bohaterami, ale bez żadnego ciągu przyczynowo-skutkowego i logiki. Jakoś to tak nieporadnie napisane, a może źle przetłumaczone? Pierwsza myśl to gdzie ten polot, gdzie ta wspaniała lekkość pióra?! Gdzie perfekcyjnie dopracowana, wciągająca historia?! Pojawiła się za to dziwna toporność dialogów, czasami w ogóle nie mogłam zrozumieć o co właściwie chodzi bohaterom, czyli 'co autor miał na myśli', irytowało mnie również skakanie po wątkach – po prostu ciężko mi było się wgryźć w tę powieść, choć przyznaję się, że czyta się ją szybko. Ale czy ze zrozumieniem...? Z wielkiej, genialnej literatury, zrobiła się przeciętna - prysła otoczka geniuszu, zachwyt, uwielbienie... Rozczarowałam się , ale w sumie tak czy siak bym sięgnęła po tę pozycję... tak sobie myślę, że chyba najlepiej by było, gdyby ta książka w ogóle się nie ukazała– bo to powieść przeciętna, niewiele nowego wnosząca. Nudnawa... nie powiem, że zupełnie zła, ale jakby pisana przez innego autora, niedopracowana, z pięć razem zmienionym pomysłem na fabułę podczas pisania... To się wyczuwa, niestety. Jedyne ciekawe momenty, to retrospekcje z czasów szkolnych, gdzie faktycznie pobrzmiewają echa "Zabić drozda". I tyle. Bohaterowie - to był dla mnie największy cios... Dorosła Skaut jest nudna, płaska i histeryczna. W dodatku ta książka to także gorzka pigułka dla fanów Atticusa - no bo jak to?! Atticus członkiem Ku Klux Klanu i rasistą??!!!! Poza tym mam wrażenie, jakby autorka usiłowała przekazać czytelnikowi jakieś mega głębokie, sobie tylko znane prawdy życiowe, ale w sposób potrójnie zaplątany, zamotany - tak, że w końcu widzimy tylko banalny morał – 'każdy ma prawo do własnego zdania' oraz 'nie uciekaj przed prawdą'. Być może da się to zgłębić, analizować, podobnie jak pełną hipokryzji logikę braci Finch, ale jest to moim zdaniem tak nieprzystępnie, niesmacznie zaserwowane, że zwyczajnie nie miałam na to ochoty. Ogólnie nie jest to książka tragiczna, ale to już po prostu zupełnie nie to samo... Nie oczekiwałam, że będzie to równie wysoki poziom, co "Zabić drozda", ale że będzie tak przeciętnie i miałko - również nie. Smutek. :( Zła jestem, o!
czwartek, 26 listopada 2015 | By: Annie

"Uległość" - Michel Houellebecq

               Przy pierwszej porannej kawie, z rozjaśniającym się niebem za oknem, przeglądam książkowe blogi i zbieram się od napisania choć kilku słów o niedawno przeczytanej przeze mnie kontrowersyjnej powieści „Uległość” Michela Houellebecqa. Francja, rok 2022, Bractwo Muzułmańskie zdobywa władzę w legalnych, demokratycznych wyborach... Ciężko mi pisać o tej pozycji, dotknęła mnie w sposób wyjątkowo mocny, częściowo naruszyła moje poczucie europejskiego komfortu, ciepła i dobrobytu, szczególnie, że właśnie byłam w trakcie lektury, gdy pojawiły się informacje o zamachach w Paryżu.

                  Zacznę przekornie, od minusów. Czy jest to książka przyjemna w odbiorze? Na pewno wniknięcie w ten styl, w ten sposób narracji wymaga od czytelnika pewnego wysiłku. Rozwikłanie splotów francuskiej sceny politycznej również. Rażą niektóre opisy seksu – bardzo bezpośrednie, wulgarne. A jednak to wszystko schodzi na drugi plan, gdyż jest to bez wątpienia książka bardzo aktualna i wyjątkowa – myślę, że kiedyś będzie zaliczana do kanonu najważniejszych książek naszych czasów. Mądra, napisana z ironicznym poczuciem humoru, zadziwiająco racjonalna, a przez to tak realistyczna i zarazem też przerażająca. Główny bohater, wykładowca uniwersytecki - prawdziwie, do szpiku, europejsko zgnuśniały – zainteresowany głównie jedzeniem, seksem, bez jakiejkolwiek głębi emocjonalnej czy duchowej. Houellebecq pisze w ten sposób, tak potrafi manipulować czytelnikiem, że niekiedy, ku własnemu zaskoczeniu, nie sposób nie zgodzić się z niektórymi postulatami Bractwa Muzułmańskiego... Osiąga w tym mistrzostwo, gdyż myślę, że dowolne sterowanie umysłem czytelnika wcale nie jest rzeczą tak łatwą do osiągnięcia przez pisarza. Nie będę się tu zanurzała w polityczne meandry, bo zwyczajnie się na tym nie znam. Przeraża mnie jednak to, co się dzieje – przeraża mnie ISIS, ale równie mocno boję się nacjonalizmu... Polecam, oj tak. A pana Houellebecqa wpisuję na listę autorów, których chcę poznać lepiej w najbliższej przyszłości.
poniedziałek, 16 listopada 2015 | By: Annie

"Dziewczyna z pociągu" - Paula Hawkins

               Na pewno nie można odmówić tej książce wciągającej fabuły, sprawnego stylu i umiejętnej promocji. Czy jednak faktycznie zasługuje na aż tak intensywną reklamę, zachwyty? Moim zdaniem – nie. „Dziewczyna z pociągu” to historia Rachel, która codziennie dojeżdża do Londynu podmiejskim pociągiem. Wciąż nie może pozbierać się po rozwodzie, w dodatku ma problem z alkoholem. Przez okna obserwuje przesuwające się miasteczka, krajobrazy, jednak to innego widoku wypatruje szczególnie intensywnie – to dom, jeden z wielu, w którym mieszka z pozoru idealne małżeństwo – dla Rachel symbol utraconych marzeń. Systematyczne podglądactwo zostaje przerwane, gdy pewnego dnia Rachel widzi coś, czego nie powinna, coś co burzy obraz idealnej rodziny... Książkę czyta się wspaniale, na jednym oddechu, historia wciąga, intryguje, jednak podobnie jak w przypadku „Zaginionej dziewczyny” chyba nie do końca rozumiem ten ogólnoświatowy zachwyt. Bo to pozycja dobra, ale nie genialna - wiele jest równie dobrych kryminałów na rynku, albo nawet lepszych. Raz na kilka lat świat szaleje na punkcie danego tytułu – mam wrażenie, że nie ma w tym żadnej logiki, ciężko doszukiwać się też racjonalnych przyczyn. W każdym bądź razie miło upłynął mi weekend w towarzystwie tej powieści, choć nie powiem, że nie będę mogła o niej zapomnieć czy, że zachwyciła mnie bezkrytycznie – intryga nie rzuca na kolona. Po prostu bardzo dobra rozrywka na dwa wieczory. W sumie polecam, bo podobało mi się, ale nie mogę się jakoś pozbyć tego uczucia, że jednak zachwyty świata i wszechobecna promocja na wyrost, przesadzone i nie do końca uzasadnione.
środa, 11 listopada 2015 | By: Annie

"Batory. Gwiazdy, skandale i miłość na transatlantyku" - Bożena Aksamit

                Statek legenda – piękny, dumny i elegenacki transatlantyk, który przez ponad trzydzieści lat pływał po wszystkich ocenach świata. Odwiedził Australię, Indie, wielokrotnie woził pasażerów do Nowego Jorku, Anglii czy Kanady. Pływali na nim najwięksi tamtych czasów – ambasadorowie, generałowie, artyści. Był także schronieniem dla uchodźców i namiastką wolnej Polski podczas okupacji. 20-lecie międzywojenne - to były piękne, złote czasy, szczególnie gdy statkiem dowodził wyjątkowy kapitan, Eustachy Borkowski – Batory stanowił wówczas symbol luksusu i dobrej zabawy. Przyznam, że wizja majestatycznego okrętu-hotelu, dostojnie przemierzającego oceany, podziałała na moją wyobraźnię. Później nastał ciężki czas wojny, a także trudne lata PRL'u... 

                  Książka Bożeny Aksamit to przebieżka przez kilkadziesiąt lat historii – mnóstwo tu ciekawych informacji, anegdotek. Solidny, na bardzo wysokim poziomie napisany reportaż, co podkreślam, gdyż sięgając po tę pozycję oczekiwałam raczej lektury lekkiej, pełnej ploteczek i błahych skandali z życia śmietanki towarzyskiej owych czasów - a tak naprawdę niewiele tu o celebrytach czy romansach. Czytelnik otrzymuje imponującą dawkę historii, z mocnym akcentem na okres wojenny, polską sytuację społeczno-polityczną i biografie załogi statku. To pozycja dopracowana w najdrobniejszych detalach, choć niepozbawiona także pewnej dozy romantyzmu - opowieść o wyjątkowym statku z duszą... Książka jest szczegółowa, czasami miałam wrażenie, że może nawet ciut za bardzo – mam na myśli zasypywanie czytelnika nawałem faktów w rodzaju: „Urodził się w maju 1905 roku w Ottyni, miasteczku położonym między Stanisławowem a Kołomyją. Tam poszedł do gimnazjum, maturę zrobił w 1923 roku w Tłumaczu, w międzyczasie służył w 214. Puku Ułanów.” itd. Ale raczej się czepiam, bo nie przeszkadza to jakoś wybitnie w lekturze. "Batory" to bardzo dobry reportaż, ambitne podejście do tematu – czytałam dość długo i wolno, gdyż ilość informacji do przyswojenia jest ogromna – ale tkwi w tym również duży urok oraz satysfakcja. Przystępnie ukazany kawałek fascynującej historii - jakąś taką melancholię obudziła we mnie ta, jakby nie patrzeć, całkiem romantyczna i nostalgiczna lektura o czasach, które odeszły bezpowrotnie. W dodatku czuję się mądrzejsza. Gorąco polecam!
sobota, 7 listopada 2015 | By: Annie

"Ostatnie dni Królika" - Anna McPartlin

               Dużo się u mnie dzieje – ten tydzień upłynął mi w intensywnym rytmie niespodziewanych i trudnych zmian, obowiązków i miłych spotkań, dlatego niestety niewiele czasu mogłam poświęcić na blogowe notki, czego przyznam, bardzo mi brakuje. Jednak wciąż czytam całkiem dużo - za mną kilka naprawdę udanych lektur, którymi koniecznie chcę się z Wami podzielić. Jedna z nich to „Ostatnie dni Królika” - w dwa dni pochłonęłam tę piękną, słodko-gorzką opowieść o walce z rakiem, niestety przegranej dla tytułowego Królika – głównej bohaterki. Wokół jej łóżka w hospicjum zbierają się rodzina oraz przyjaciele – plejada nietuzinkowych osobowości – towarzyszymy im w zmaganiach z codziennością, w pożegnaniach, a także odbywamy wspomnieniową podróż w przeszłość. Jest śmiesznie, bywa też do bólu smutno, ale nigdy nie jest pesymistycznie. To wyjątkowa lektura, która mimo trudnej tematyki, zaraża optymizmem, radością życia, syci serce oraz umysł ciepłem i pozytywnymi emocjami. 

                  Jak to jest – niby napisano już setki powieści o podobnej tematyce - przeważnie czyta się je mając poczucie wtórności i odgrzewanych kotletów. Aż nagle pojawia się książka taka jak „Ostatnie dni Królika”, która przedstawia niby znany, oklepany temat, ale tak świeżo, nietuzinkowo i niebanalnie, że nie możesz się oderwać - zachwycona czytasz, śmiejesz się i płaczesz. Ta powieść bardzo przypominała mi cudowne "Zanim się pojawiłeś" Jojo Moyes, szczególnie jeśli chodzi o wzbudzane emocje, czyli przede wszystkim 'śmiech przez łzy'. "Ostatnie dni Królika" to piękna książka o miłości, o przyjaźni, o walce i o optymizmie. O życiu – po prostu. Genialna, idealna obyczajówka – zapada w pamięć, trafia prosto do serca, porusza. Nie przegapcie tej nowości!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...