sobota, 15 marca 2014 | By: Annie

"Piękni i przeklęci" - Francis Scott Fitzgerlad

            W ramach poszerzania swoich literackich doznań i horyzontów sięgnęłam po „Pięknych i przeklętych” - drugą najsłynniejszą po „Wielkim Gatsbym” powieść Fitzgeralda, opartą na jego burzliwym związku ze słynną Zeldą. Niełatwa była to lektura – gęsta od znaczeń, przemyśleń. Zmuszająca do wysiłku intelektualnego, wymagająca całkowego skupienia – ale przecież o tym marzyłam... 

              Zanurzyłam się w nieco dekadencką atmosferę Nowego Jorku lat 20’ XX wieku, w świat intelektualnych i finansowych elit. Wydaje mi się, że o twórczości Fitzgeralda krąży przekonanie, że opisuje on głównie blichtr i glamour lat 20’– trochę filmowy, hollywoodzki stereotyp – bardzo mylny. A tak naprawdę to głęboka, psychologiczna proza – o upadku z samego szczytu, o wypraniu z moralnych wartości – bo skoro od urodzenia jest się pięknym i bogatym to nic już w życiu nie pozostaje do osiągnięcia... Uroda i pieniądze są zarazem błogosławieństwem, bo dzięki nim można wieść beztroskie, rozrywkowe życie, a jednocześnie przekleństwem, bo zabierają istnieniu cały jego sens oraz celowość. A co jak pieniądze się skończą? Anthony i Gloria - całkowicie nieprzystosowani do pracy i życia w świecie zwykłych ludzi - odsuwają się od siebie, zamykają się we własnej, nierealistycznej rzeczywistości – ich wielka miłość stopniowo gaśnie... Nie podejmę się tu analizowania mnogości znaczeń, pisania wywodów i interpretacji – mam swoje przemyślenia i wrażenia, które zapamiętam na zawsze. Świetna powieść, choć wymagająca czasu, dużego skupienia oraz wysiłku. Bardzo cieszę się, ze po nią sięgnęłam. Wspaniała, soczysta, wzbogacająca literatura - na długo zapadająca w pamięć... Warto!
piątek, 14 marca 2014 | By: Annie

"Poczekajka" - Katarzyna Michalak

              Zwyczajnie żal mi czasu na takie książki – puste, miałkie, bezcelowe. Sama z siebie raczej nie sięgnęłabym po „Poczekajkę”, ale czułam się nieco przytłoczona lekturą „Złotych żniw” Grossa i całym dniem na uczelni, dlatego zapragnęłam lektury lekkiej, łatwej i przyjemnej, która mogłaby mi towarzyszyć w wannie. Zachęciła mnie również mama, która przeczytała wszystkie trzy części i była zadowolona. Początek jeszcze jako tako mi się podobał, ale im dalej, tym gorzej, niestety... Główną bohaterką jest lekarka weterynarii - Patrycja, która wierzy w czary i za ich sprawą porzuca wielkie miasto na rzecz pięknej, sielskiej wsi Poczekajka, gdzie w ślicznym, małym domku będzie czekała (dosłownie) na księcia na czarnym rumaku...

               Mam wrażenie, ze autorka po wprowadzeniu na początku powieści wątku magicznego (całkiem sympatycznego, nawiasem mówiąc) uznała, że nie musi się już trzymać żadnych zasad prawdopodobieństwa czy logiki i może sobie bezkarnie pozwolić na wszystko – bo skoro czytelnik przełknął czary, to da się mu również wcisnąć wszelkie nieprawdopodobne zwroty akcji. Powiem tak - co innego wprowadzać do powieści elementy same z siebie, z założenia nierealistyczne - w postaci szklanych kul, sabatów czarownic i wróżb – jako fragmenty wątku magicznego, a co innego traktować czytelnika jak – tu powiem wprost – głupka i wciskać mu taki pozbawiony wysiłku i jakiejkolwiek realistyczności harlequinowy kit – jako element prawdziwej rzeczywistości. Jakby logika i racjonalne myślenie były całkowicie zbędne – liczy się tylko romans... Nie chcę tu zdradzać meandrów akcji, ale co najbardziej mnie denerwowało, to to, że nagle wszyscy bohaterowie przybywający z różnych miejsc do Poczekajki znają się i łączy ich wspólna przeszłość – oczywiście zupełnym przypadkiem... Dziewczyna przyjeżdża do Poczekajki, a za nią przyjeżdża nasłany przez matkę Łukasz. Nagle okazuje się, że w Poczekajce mieszka też największy wróg Łukasza, Gabriel (który okazuje się powiązany pewnymi elementami z Patrycją), a kolega z pracy Patrycji w Warszawie również nagle zna wszystkich z Poczekajki. Ich wszystkich zna natomiast pewien dziadek, który bierze się nie wiadomo skąd... Bohaterowie są tak schematyczni, a fabuła tak przewidywalna, ze już około 50 strony byłam praktycznie pewna jak zakończy się ta opowieść. I nie pomyliłam się...

             Książka ma swoje fajne momenty – podobały mi się opisy pracy w zoo, podobały mi się początkowe perypetie z domkiem. Uśmiałam się przy scenie mycia krowy szamponem truskawkowym i kilku innych również – autorka ma poczucie humoru i naprawdę bujną wyobraźnię. Ale niestety, kiedy przychodzi do jakichkolwiek scen miłosnych czy romantycznych czytałam z już dużym zażenowaniem pomieszanym ze śmiechem – jest tak niewiarygodnie i kiczowato, że nawet przy najszczerszych chęciach nie sposób się wczuć czy zachwycić. Nie chcę tu pluć jadem - ja naprawdę rozumiem, że to jest literatura lekka i z założenia nie ma to być głęboki, poruszający dramat. Takie powieści są potrzebne – sama je lubię i dość często sięgam. Ale błagam, nie lubię i nie chcę być traktowana jak naiwna i bezmyślna czytelniczka, która nie zasługuje na wysiłek autorki, żeby jakoś poskładać historię do kupy, żeby choć trochę nabrała ona znamion prawdopodobieństwa – żeby z tych posklejanych bez ładu i składu zbiegów okoliczności (aby tylko pasowało...) tworzyła się jakaś logiczna całość. Można pisać tego typu książki i nie obrażać inteligencji czytelnika – przykłady dobrej, lekkiej, rozrywkowej literatury kobiecej można by mnożyć. Nie polecam – chyba tylko wielkim fankom magiczno-wiejskich romansów może się spodobać... Dla mnie to zwykły, infantylny, średnio napisany harlequin, a ratuje go ewentualnie poczucie humoru i wątek z zoo. Przy „Poczekajce” „Dom nad Rozlewiskiem” wypada jak ambitna i głęboka literatura z wyższej półki...

niedziela, 9 marca 2014 | By: Annie

Stos z lutego...

            Tydzień nad morzem. Powrót na uczelnię. Wypatrywanie pierwszych oznak wiosny, słoneczne poranki. Reorganizacja porządku czytelniczego i towarzyszące temu wydarzeniu liczne przemyślenia. Planowanie kwietniowego wyjazdu do Londynu. Tak oto w skrócie upłynął mi luty... Lepiej późno niż wcale – oto prezentuję Wam moje nabytki z tego miesiąca:

             Większość powieści ze stosu pochodzi ze świetnej wyprzedaży wydawnictwa W.A.B., które od dawna cenię za naprawdę solidny i przemyślany dobór literatury z różnych zakątków świata, pochodzącej, że tak powiem, z nieco wyższej jakościowo półki. Zaopatrzyłam się również w trochę ambitniejszą, współczesną literaturę polską – powieść „Ciemno, prawie noc” to laureatka nagrody Nike 2013. W stosie znalazł się także zbiór opowiadań noblistki Alice Munro – ogromnie jestem ciekawa jej twórczości i czy uda się jej uwieść mnie za pomocą krótkiej formy, w której jest niekwestionowaną mistrzynią. „Nie dochodzą tylko listy nienapisane” to podobno perełka z literatury rosyjskiej, podobnie jak „Sensei i miłość” z literatury japońskiej. Natomiast „Czarny dom”, czyli mroczny kryminał z akcją osadzoną na wyspie oraz „Krótka historia czasu” to prezenty od mojego kochanego chłopaka. :)

              Sporo mam zaległych recenzji, ale jakoś brakuje mi inwencji do pisania – a wiadomo, nic na siłę. Za to czytam w miarę swoich możliwości dużo i intensywnie – w ostatnim czasie pochłonęłam najnowszą część perypetii Bridget Jones oraz, w ramach pewnych reorganizacji w doborze lektur i potrzeby sięgnięcia po coś znaczącego, „Pięknych i przeklętych” Fitzgeralda, których to lektury długo nie zapomnę...


sobota, 1 marca 2014 | By: Annie

"Delikatność" - David Foenkinos

             „Delikatność”...– bardzo adekwatny tytuł do treści książki... Nathalie to piękna, młoda kobieta – ma poukładane, szczęśliwe życie oraz wspaniałego męża – przytrafiła im się prawdziwa miłość jak z bajki. Jednak Francois pewnego dnia ginie w wypadku samochodowym, a Nathalie zostaje sama... Aż pewnego dnia niespodziewanie dla samej siebie całuje dość oryginalnego Markusa... 

             To bardzo ładna, romantyczna opowieść. Dość niestereotypowa i niebanalnie napisana, bardzo subtelna w swojej formie – czuć ulotność chwil, myśli bohaterów, pewien wyczuwalny gdzieś między wersami francuski romantyzm. W pierwszym zetknięciu nie zachwyca, ale można się w niej rozsmakować. Zdecydowanie nie jest to kolejna banalna komedia romantyczna – książka wyróżnia się zawiłością uczuć i przede wszystkim tytułową delikatnością. Powieść bardzo francuska  w swojej subtelności i nietuzinkowości - nie ma tu spacerów i randek na tle wieży Eiffela, ale jest za to pięknie opisane powoli rodzące się uczucie pomiędzy dwojgiem pokiereszowanych przez życie ludzi. Zakończenie mnie oczarowało... 

              W powietrzu czuć już wiosnę – ta lektura będzie dobrym wyborem na tę wyjątkową porę roku – usiąść w parku i w promieniach słońca rozkoszować się chwilą...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...